Wszystko o mojej matce Todo sobre mi madre

Ten film od razu przyciągnął moją uwagę dzięki odniesieniom do 2 moich ulubionych starych filmów hollywoodzkich: All About Eve i Streetcar Named Desire. Melodramatyczny z odrobiną komedii. Moja ulubiona scena to ta, gdy wszystkie 4 panie siedziały na kanapie tylko rozmawiając i śmiejąc się. Uwielbiam wszystkie postaci (może poza Niną). Agrado...na wygraną! Penelope...jaka piękna zakonnica, tak smutna jej sytuacja jednak. Huma, na początku trochę z dystansem (gdy nie dała autografu synowi), ale w miarę jak film się rozwijał, polubiłam jej postać coraz bardziej. A Cecylia, bardzo inspirująca. Na początku inne postaci miały pomóc matce, ale ostatecznie to ona pomogła wszystkim, w pewien sposób. Dobry film dramatyczny.

Oczywiście, to Almodovar, więc już jest to świetny film. Ale ten - artystyczne ujęcia, postacie, historia, humanizm - wszystko na najwyższym poziomie. Myślę, że ten film może być jego najlepszy.

Kiedy następuje tragedia, która głęboko wpływa na „Manuelę” (Cecilia Roth), wraca do swojego starego domu w Barcelonie, aby spotkać się ponownie ze swoim odłączonym mężem transseksualnym (Toni Cantó) i podzielić się złymi wieściami. Jej przyjazd do miasta pozwala jej ponownie połączyć się z jej transwestytami kolegą „Agradem” (wybitny Antonio San Juan) i to jest początek jej przyjemnie charakterystycznej podróży przez miasto, gdzie jej wrodzona uprzejmość prowadzi ją do spotkań z wieloma z najbardziej ekscentrycznych mieszkańców - w tym „Siostrą Rosą” (Penélope Cruz), która okazuje się być ciężarną zakonnicą - i nigdy nie zgadniesz, kto jest ojcem! Jest tu także walcząca aktorka „Huma” (Marisa Paredes), która ma problemy przed występem w „Tramwaju zwanym pożądaniem”, a także kłopoty z jej młodszą koleżanką „Niną” (Candela Peña), której nawyk zaczyna wymykać się spod kontroli. Jeśli spojrzysz na wszystkie składniki tutaj, może to wydawać się nieco wymuszone, ale kombinacja zdecydowanego i silnego wysiłku Rotha oraz kreatywnego talentu od Almodóvara w formie, udaje się stworzyć serię scenariuszy, które płynnie przepływają od pozornie wzniosłego do absurdalnego, podczas gdy podnoszą kilka uśmiechów po drodze i zajmują się poważnymi tematami, jak choroba Alzheimera, żałoba i problemy tożsamości po drodze. Fotografia jest intymna i niemal tak psotliwa jak pisanie, które zwięźle przedstawia kilka punktów, ale nigdy nie staje się sentymentalne ani świętoszkowate. Zespół Almodóvara w swojej najlepszej formie, tutaj.

Kiedy następuje tragedia, która głęboko wpływa na „Manuelę” (Cecilia Roth), wraca do swojego starego domu w Barcelonie, aby ponownie połączyć się ze swoim oddzielonym transpłciowym mężem (Toni Cantó) i podzielić się złymi wieściami. Jej przyjazd do miasta pozwala jej na ponowne nawiązanie kontaktu z jej transwestytą koleżanką „Agrado” (wybitny Antonio San Juan) i to jest początek jej przyjemnie charakterystycznej podróży przez miasto, gdzie jej wrodzona uprzejmość prowadzi również do spotkań z wieloma z najbardziej ekscentrycznych mieszkańców - w tym „Siostrą Rosą” (Penélope Cruz), która okazuje się być w ciąży zakonnicą - i nigdy nie zgadniesz, kim jest ojciec! Jest tam także walcząca aktorka „Huma” (Marisa Paredes), która ma problemy przed występem w „Tramwaju zwanym pożądaniem”, a także problemy z jej młodszą koleżanką „Niną” (Candela Peña), której nawyk zaczyna wymykać się spod kontroli. Jeśli spojrzysz na wszystkie składniki tutaj, może to wydawać się nieco wymuszone, ale kombinacja zdecydowanego i potężnego wysiłku Roth oraz kreatywnej inwencji od Almodóvara udaje się stworzyć serię scenariuszy, które płynnie przemieszczają się od pozornie wzniosłych do absurdalnych, podczas gdy przy tym wywołują kilka uśmiechów i jednocześnie poruszają poważne tematy, takie jak choroba Alzheimera, żałoba i tożsamość. Fotografia jest intymna i niemal tak psotna jak pisanie, które zwięźle, ale nigdy nie staje się sentymentalne ani moralizujące, przedstawia serię punktów. Zespół Almodóvara w najlepszej formie tutaj.