Detroit Detroit

Ważna historia do opowiedzenia, ale jako film jest moim zdaniem rozczarowaniem. Oczywiście, dbałem o postacie od pierwszej sekundy ze względu na oczywisty temat, ale to jest tak daleko, jak kiedykolwiek doszedłem. Ma długie 143 minuty, z jedną sceną, która trwa wieczność, nie robiąc naprawdę wiele; oprócz finałowego aktu. Film musi robić więcej, jeśli to byłby dokument - nawet docudrama - to w porządku, ale nim nie jest. Marnuje także dosyć wysokiej klasy obsadę. John Boyega gra Melvina Dismukesa. Ilość razy, gdy po prostu stoi tam bezczynnie, jest frustrująca, ma kilka momentów, w których może zagrać, i można zobaczyć jego fenomenalny talent - zwłaszcza raz, gdy widzisz skutki wydarzeń na Melvina - ale to tyle. Strata. Podobnie można powiedzieć o Anthony Mackie, gwiazdorze jednego z moich ulubionych filmów w 'The Adjustment Bureau'. Gra tak małą rolę, obsadzisz kogoś takiego jak Mackie, musisz go na pewno więcej wykorzystać, prawda? Will Poulter dostaje najwięcej czasu na ekranie. Jest dobry, przypuszczam, nie jestem pewien, czy musimy go tak wiele widzieć, jak widzimy - biorąc pod uwagę, że jego postać jest jasnym/przypadek. Gdzie indziej masz inne znajome twarze, takie jak Tyler James Williams (pozdrowienia Noah) i John Krasinski. Nie mam zamiaru zrzucać tego filmu. Jest oczywiście dobrze zrobiony, ma świetne intencje i przekazuje godną uwagi historię. Jestem tylko rozczarowany końcowym produktem, oceniam filmy jako filmy, a 'Detroit' jest dość niezadowalający.

Na podstawie prawdziwej historii i faktów - o ile w ogóle kiedykolwiek będą one znane - to surowe i dość przygnębiające przedstawienie Kathryn Bigelow jednej traumatycznej nocy w mieście. Podczas nocy zamieszek grupa policjantów reaguje na doniesienia o strzałach w hotelu w mieście. Po wejściu do środka odkrywają grupę czarnych młodzieńców, kilka białych dziewczyn - i to, co następuje, to potężna mieszanka rasowej nienawiści, uprzedzeń i przemocy, gdy chłopcy w niebieskich mundurach pozostawiają jakąkolwiek integralność, jaką mogli mieć, za drzwiami i wychodzą ponownie z trzema ciałami i dziewięcioma innymi brutalnie pobitymi, aby pokazać efekty swojej działalności policyjnej. Will Poulter pozbywa się swojego miłego, ale nierozgarniętego wizerunku z "Harry'ego Pottera" i jest naprawdę skuteczny jako główny funkcjonariusz, który dąży do wymierzenia swojej własnej sprawiedliwości, Ben O'Flynn również dobrze działa jako jego współpracownik, a silne występy prezentują Anthony Mackie, Algee Smith i John Boyega jako stanowy policjant, który stara się robić wszystko, aby poruszać się po bardzo niebezpiecznej granicy między egzekwowaniem prawa a afroamerykanami. Nie unika ukazania nam odrażającej ludzkiej twarzy spontanicznych i prawdopodobnych postaw wyższości i pogardy utrzymywanych przez policjantów oraz z niebezpieczeństwem pokazuje, jak ich jeńcy są przerażeni i upokorzeni przez ludzi, którym mieli zaufać - a dotyczy to również dwóch "dziwacznych" białych dziewczyn. To naprawdę wysiłek zespołowy, reżyseria jest napięta i czasami cała rzecz ma bezlitosność, która sprawia, że zastanawiasz się (nie jestem Amerykaninem), jak do cholery to mogło się wydarzyć w kraju, który udawał, że jest cywilizowany i wolny (w 1967 roku). Nie jest to łatwy seans, ale wydarzenia w Detroit 50 lat temu wciąż rezonują z kwestiami policyjnymi i rasizmu tak samo potężnie teraz, jak wtedy, gdy akcja jest osadzona.