The Square The Square

Nie jestem wielkim fanem dramatów, ale ten film był rozrywkowy. Daje mu 4 gwiazdki tylko za scenę z małpą.

Być może po prostu nie byłem w odpowiednim nastroju do tej recenzji, ale po około pół godzinie naprawdę nie obchodziło mnie zbyt wiele, co stanie się z „Christianem” (Claes Bang) lub praktycznie z kimkolwiek innym. Prowadzi jedną z tych galerii, które stawiają szklankę wody na zakurzonej półce i nazywają to sztuką. Wiecie, takie rzeczy jak nowe szaty cesarza. Jego najnowsza „wystawa” ma przypomnieć publiczności o ich odpowiedzialności względem siebie nawzajem, ale jego uwaga jest odwrócona, gdy pada ofiarą kieszonkowca. Żaden telefon. Żadna portmonetka. Wymyśla unikalny sposób na ich odzyskanie, wkładając notatkę do wszystkich skrzynek sąsiadów i dostarczając oskarżenie. Co ciekawe, nie jest to jedyny głupi pomysł, jaki ma, gdy ten dość powolny dramat błądzi od jednej złej decyzji do kolejnej przez 2½ godziny. Osiąga on najbardziej absurdalnie surrealistyczny moment, gdy rozrywka - „Oleg” (Terry Notary) - na bardzo luksusowej kolacji charytatywnej kończy się całkowitą katastrofą, ale jest tu wiele innych głupich scen, gdy stara się uporać z kampanią marketingową, zarządzać dziwnie sterylnym związkiem z „Anne” (strasznie drewniana Elizabeth Moss) i radzić sobie z coraz bardziej irytującym dzieckiem (Elijandro Edouard), które wydaje się uważać, że jego własna rodzina uważa, że ukradł rzeczy! Trzeba przyznać, że Bangowi udało się wzbudzić dość sporo nieznośnej arogancji, gdy jego wyniosła postać traci wszystkie swoje koce pocieszenia i zostaje wystawiona na społeczeństwo, które nie ma zbyt wielkiej troski, wręcz jest otwarcie krytyczne wobec jego oczywistych podwójnych standardów. Podobała mi się koncepcja, ale reżyser Ruben Östlund pozwala sobie na zbyt dużo według mnie, i szczerze mówiąc, byłam znudzona na koniec. Być może skrócenie montażu mogłoby pomóc skoncentrować humor i morał historii? Przepraszam - nie dla mnie.