Autopsja Jane Doe The Autopsy of Jane Doe

Od reżysera André Øvredala (Trollhunter) pochodzi jeden z najlepszych horrorów 2016 roku, Autopsja Jane Doe. Zaskakujący, inteligentny i przerażający od początku do końca ten horror opowiada historię ojca i syna (granych przez Briana Coxa i Emila Hirscha), obu medyków sądowych, którzy doświadczają niewytłumaczalnych i paranormalnych zdarzeń podczas badania ciała niezidentyfikowanej kobiety (granej przez Olwen Kelly). Realizacja jest znakomita, poczynając od reżyserii, montażu, pracy kamery, gradacji kolorów, montażu dźwięku, dialogów. Film zawiera także kilka znakomitych występów aktorskich, zwłaszcza Briana Coxa (żadne zaskoczenie). Nie było ani jednego momentu, kiedy czułam się znudzona, napięcie zawsze jest obecne, a przerażająca atmosfera sprawia, że jest bardzo przyjemny. Strachy nie wydają się wymuszone, ale raczej realne i dobrze zasłużone. Może kilka niedociągnięć czy grzechów tu i ówdzie przeszkadza mu być arcydziełem, ale wciąż jest to bardzo dobry film. Prosty, zręcznie wykonany scenariusz. Horror nie umarł, nadal jest obecny i bardzo żywy, musisz po prostu mieć zaangażowanych i utalentowanych ludzi pracujących za kamerami.

Ale satysfakcja przywróciła ją z powrotem. Ostateczna ocena: ★★★½ - Zdecydowanie polecam poświęcić na to czas.

Jedno martwe ciało, z którym żaden koroner nie chce się bawić!

Tajemniczy i przyciągający pierwszy akt obiecuje o wiele więcej niż to, co The Autopsy of Jane Doe ostatecznie oferuje. Sekcja zwłok Jane Doe zaczyna się silnie z tajemniczym ciałem i dwoma lekarzami sądowymi, którzy znajdują się w coraz większym niebezpieczeństwie z każdym tropem, który odkrywają związany ze śmiercią tego przerażającego ciała. Pierwsza połowa filmu jest fantastyczna. Napięcie rośnie z każdą upływającą sekundą. Każdy nowy kawałek informacji, który postacie odkrywają, zwiększa niepokój i przerażenie. Wraz z upływem czasu odpowiedzi stają się bardziej oczywiste i bardziej przerażające, tak samo jak los lekarzy sądowych. Ale gdy wreszcie zaczyna się terror, film traci na sile. Nic naprawdę się nie dzieje. Głównie dużo paniki i sugerowanej grozy, ale niewiele jest faktycznie pokazane. To, co jest pokazane, jest nieco poniżej średniej dla typowego filmu grozy nadprzyrodzonego. Nie czuję, żeby czas spędzony na tym filmie był zmarnowany, ale doskonałość pierwszej połowy sprawiła, że przeciętność drugiej połowy była o wiele bardziej rozczarowująca.