Kill Bill 2 Kill Bill: Vol. 2

Zabawny super-asesor Tarantino bizarro world. „Kill Bill Vol. 2” wydany w 2004 roku i napisany / wyreżyserowany przez Quentina Tarantino, kończy historię z 2003 roku „Vol. 1” i wypełnia dziury. Była zabójczyni, Panna Młoda (Uma Thurmon), szuka zemsty po zabójstwie swojego narzeczonego i przyjaciół na próbie ślubnej w El Paso. Zabiera się za formidabilnych bandytów Budda (Michael Madsen) i Elle (Daryl Hannah), aby wreszcie dotrzeć do przywódcy Billa (David Carradine). Gordon Liu gra mistrza sztuk walki Pai Mei, a Michael Parks jest na miejscu jako Esteban Vihaio. Ten fragment dylogii jest bardziej oparty na dialogach niż „Vol. 1”, rozwija postacie i odpowiada na wiele pytań. Jak to się stało, że Panna Młoda jest taki niezwyciężonym wojownikiem? Jak Elle straciła prawe oko? Dlaczego Bill przeprowadził masakrę ślubną? Jak Budd spędza swoją emeryturę? Problemem jest to, że postacie są wszystkie karykaturami, a bezlitosnymi zabójcami. Niemożliwe jest dać przestępczemu ściekowi „więcej głębi”, przynajmniej jeśli chodzi o troskę o nich. Niech sobie nawzajem się zabijają, co mnie obchodzi. Ponadto historia jest zbyt płytko zasadzona, by uzasadnić tak epickie traktowanie i byłoby bardziej skuteczne, gdyby oba filmy zostały skondensowane do 2,5-godzinnego filmu, wycinając tłuszcz. Mimo to film jest na tyle intrygujący, że jest zabawny w stylu „Mojave Moon” z 1996 roku, ale lepszy. To interesujące połączenie spaghetti westernów, filmów o sztukach walki z lat 70., bondyzmów i ogólnego szaleństwa Tarantino. Ale sugerowanie, że filmy „Kill Bill” są kinematograficznymi arcydziełami autoryzmu, jest przesadzone. Weźmy na przykład absurdalne napisy końcowe, które trwają ponad 12 minut: Fabuła i postacie nie są godne tak pretensjonalnej czci. Jeśli chcesz arcydzieł od Tarantino, zobacz „Django Unchained” (2012) i „Pulp Fiction” (1994); a nawet „Bękarty wojny” (2009) i „Jackie Brown” (1997). Mimo to film jest dziwnie zabawny, obsada jest dobra (szczególnie Carradine) i analiza Supermana Billa jest przemyślana. Trening Panny Młodej z Pai Meiem jest prawdopodobnie najlepszy. FILM TRWA 137 minut i był kręcony w Południowej Kalifornii; Pekinie, Chinach; i Meksyku.

To jest o wiele lepsze niż pierwszy tom. "Narzeczona" (Uma Thurman) kontynuuje swoją misję zemsty na zabójcy swojego narzeczonego i nienarodzonego dziecka, ale w przeciwieństwie do pierwszego wyjścia nie mamy do czynienia z kolejnymi nieskończonymi scenami walki z zespołem. To jest o wiele bardziej skoncentrowane i indywidualne. Jej konfrontacja z "Sidewinderem" (Michael Madsen) testuje jej hart ducha - oraz jej kontrolę nad paniką w przerażająco klaustrofobiczny sposób - zanim okularnica Daryl Hannah ("Elle") oferuje prawdopodobnie swój najlepszy występ na ekranie, gdy razem demolują przyczepę kempingową używając samurajskich mieczy i swojej wagi ciała. Dowiadujemy się więcej o tym, jak nauczyła się swoich umiejętności ninja pod przykrywką zrzędliwego kowala i mistrza wszystkich rzeczy intelektualnych "Hattori Hanzo" (Sonny Chiba) i to wszystko buduje się do zwariowanego finału z jej wrogiem - tytułowym "Billem" (David Carradine), który przypominał mi przez cały czas swoje dni jako "Konik Polny" w "Kung Fu". Ten film unosi się, z dużą ilością akcji jeden na jeden, humoru, porządnego soundtracku i kilku interesujących historycznych i kulturowych podtekstów, które pomagają bardziej efektywnie ukotwić film. Moim zdaniem to łatwo najlepsza rola, jaką Thurman kiedykolwiek miała zagrać, a to drugie wyjście daje jej o wiele więcej możliwości, aby zabłysnąć jako aktorka. Scenariusz nie jest świetny - szczególnie ku końcowi, ale to nie ma znaczenia, ponieważ szalone przygody, akcja i silne postacie bardziej niż rekompensują to. Mój ulubiony film Tarantino - łatwo.