Kill Bill Kill Bill: Vol. 1

To jest film, który powstał po Jackie Brown. Myślałem, że warto to zaznaczyć. Duży budżet, większa skala blockbusteru akcji. To jest ten, który zmienił kierunek filmów Tarantino. I szczerze, to może być mój ulubiony oprócz Pulp Fiction.

Po tym, jak została zastrzelona w dniu swojego ślubu przez swoich byłych kolegów, zabójczyni Mamba (Uma Thurman) budzi się z czteroletniej śpiączki z jednym celem, zemstą! Tworzy listę piątki i wyrusza na krwawą odwet. Quentin Tarrantino pisze i reżyseruje film, który jest w istocie hołdem dla wszystkich konwencji kinematograficznych bliskich jego sercu. Pomyśl o połączeniu chop-socky, sexploitation, samurajów, spaghetti westernów, anime i seriali policyjnych z minionych lat, a otrzymasz serce Kill Bill. Film, który był tak epicki, że musiał zostać podzielony na dwa filmy. To, czego mu brakuje w dynamitach dialogowych Tarrantino, to więcej niż zrekompensuje akcja i bystry styl wizualny. I jest krwawy, bardzo krwawy. Thurman jest świetna jako mściwa Mamba/The Bride, a obecność Sonny'ego Chiby i Lucy Liu dodaje nutkę klasy, gdy QT cieszy się swoim wschód spotyka zachód narracją. Mogło by to być skrócone, zwłaszcza w środkowej części, gdzie Tarrantino pracuje w spokoju przed burzą, ale Tom 1 był jednym z najbardziej ekscytujących filmów 2003 roku, a przede wszystkim pokazuje, że Tarrantino jest biegły w reżyserii akcji. Jego umiejętności akcyjne może tłumaczyć, dlaczego scenariusz nie tryska dowcipem i wdziękiem jego poprzednich ofert? Masz wrażenie, że chce mieć na swoim życiorysie więcej niż słowa "doskonały pisarz" wyrzeźbione na swoim granitowym życiorysie. Bardzo przyjemny z ładnym cliffhangerem na końcu filmu, czekamy na część 2... 8/10

Uma Thurman jako antysuperbohaterka WYDANY W 2003 roku i napisany/reżyserowany przez Quentina Tarantino, „Kill Bill: Vol. 1” to akcja/thriller/fantasy z Uma Thurman w roli Panny Młodej, która szuka zemsty na drużynie zabójców, którzy ją zdradzili, grupie, do której kiedyś należała. Jej podróż prowadzi ją z El Paso przez Pasadenę aż do Okinawy. Vivica A. Fox, Lucy Liu, olśniewająca Julie Dreyfus i Michael Madsen pojawiają się jako różni zabójcy lub wspólnicy. „Kill Bill” to kreatywny miszmasz stylu Bonda z lat 60-70, spaghetti westernów i filmów o sztukach walki, ale z nowoczesną wartością produkcyjną. Czasem gra to jak film superbohaterski, ponieważ Panna Młoda jest w gruncie rzeczy antysuperbohaterką, która dosłownie sieje spustoszenie w armiach wykwalifikowanych wojowników, np. przesadnie wydłużona czarno-biała walka z Crazy 88. Pokochałem włączenie „Death Rides a Horse” Ennio Morricone'a. Z drugiej strony, jest zbyt długa i nudna sekwencja anime, a postacie pozbawione są treści i realizmu, ale kto może zaprzeczyć pazurów filmu? Oczywiście, to styl ponad treścią, ale jest zabawny w modny, dziwaczny sposób. Ponieważ obie części miały być JEDNYM FILMEM, konieczne jest zobaczenie „Vol. 2”, aby właściwie docenić i ocenić „Kill Bill.” Druga część wypełnia luki. FILM TRWA 111 minut i został nakręcony w Teksasie, Kalifornii, Meksyku, Tokio, Pekinie i Hongkongu. OCENA: B/B- (6,5/10)

Interesujące wykorzystanie anime do opowiedzenia historii O-Ren, ale osobiście nie byłem fanem rysunkowego rozpryskiwania krwi i gratuitownych scen walki.