Lecą żurawie Летят журавли

To był równie wybitny i przejmujący film. Nie oglądałem zbyt wiele radzieckich filmów, ale z tego, co dotąd widziałem, jest świetny. Skłania mnie to do jeszcze dokładniejszego zbadania ich dorobku. Jest to niezbędne dla tych, którzy interesują się zarówno filmami radzieckimi, jak i filmami wojennymi ogólnie, z perspektywy ludzi na uboczu. Nie sądzcie nawet na moment, że nie mogą być równie wstrząśnięci jak sami żołnierze...

Wszystko w tym filmie jest technicznie doskonałe. Pomimo tego, że pomysł, że kobieta musi wybrać najlepszego dostępnego mężczyznę, naprawdę datuje ten film.

Właśnie gdy "Weronika" (Tatyana Samoylova) i jej chłopak "Borys" (Aleksey Batalov) ustalają spotkanie nad rzeką, ktoś zaczyna wojnę! To stawia poważną przeszkodę przed tym zakochanym parze, ponieważ on natychmiast zgłasza się do armii radzieckiej, aby odeprzeć nacierającą armię nazistowską. Ona zapisuje się jako pielęgniarka, a on jest na linii frontu, jest dla nich trudne utrzymać kontakt, a wtedy, gdy lecą bomby i języki się przekręcają, pojawia się zamieszanie i nieporozumienia, które powodują wiele kłopotów dla tej młodej kobiety zmagającej się z narastającym konfliktem - zarówno fizycznym, jak i emocjonalnym - w jej życiu. Te problemy stają się jeszcze bardziej bolesne dla "Weroniki", gdy staje się ofiarą niepożądanej uwagi jego kuzyna "Marka" (Aleksandr Shvorin), co prowadzi do małżeństwa, którego niewielu rozumie powody i które mogłoby jeszcze bardziej zdemoralizować "Borysa", gdyby kiedykolwiek się dowiedział, że jego prawdziwa miłość opuściła go swojemu losowi. To stado żurawi symbolizuje ich uczucie na początku filmu, a to właśnie ta konsekwencja, na której pokładają nadzieję, że ich będzie prowadzić przez życie - bez względu na to, co się dzieje między ludźmi z bombami i kulami. Czy to tylko naiwny sen, czy naprawdę jest jakakolwiek nadzieja, gdy tyle rzeczy działa przeciw nim? Wysiłek Samoylovej jest zarówno silny, jak i wzruszający, zwłaszcza gdy film wkracza w swoją znacznie ciemniejszą i bardziej desperacką drugą fazę. Kamera kocha jej twarz, jej oczy i jej wyraz twarzy, a ona wykorzystuje ten narzędzie do skutecznego wyrażania całego spektrum emocji. Shvorin również dobrze się sprawdza, gdy jego postać wprowadza trochę manipulacji i tchórzostwa do scenariusza, który wychwala cnoty rodziny i społeczności, ale nie w doskonałym stylu. Ludzie dostosowują się do okoliczności w indywidualny sposób. Fotografia ma intensywność obserwacyjną, która czasami sprawia, że czujesz, że w ogóle nie powinieneś patrzeć, zwłaszcza w szpitalu, gdzie "Wujek Fiodor" (Vasily Merkurev) stale ma do czynienia z ofiarami wśród swoich pacjentów i personelu! To bardzo ludzka historia wojny, osadzona pośród śnieżnych pustkowi i ruin, opowiada to potężnie i dość przekonująco.