Tron we krwi 蜘蛛巣城

Jeden z wielu filmów, które Akira Kurosawa nakręcił w latach 50. i które stały się klasyką, <i>Tron krwi</i> to adaptacja Makbeta Shakespeare'a, umieszczona w feudalnej Japonii i pokazująca, że pragnienie władzy jest trwałym elementem ludzkiego społeczeństwa. Washizu (postać Makbeta, Toshiro Mifune) jest żołnierzem służącym panu zamku Spiders-Web. Podczas jazdy przez las ze swoim towarzyszem i przyjacielem z dzieciństwa Miki (postać Banqua, Minoru Chiaki) natrafiają na ducha lasu, który przepowiada awans dla obojga i ostatecznie panowanie Washizu nad zamkiem Spiders-Web. Chociaż Washizu zaprzecza, że pragnie sięgnąć po tron, duch lasu widzi w jego sercu, podobnie jak jego żona Asaji (postać Lady Makbeta, Isuzu Yamada), która podpuszcza go do zamordowania potencjalnych rywali. Mifune nieuchronnie zmierza ku własnemu awansowi, ale także własnemu upadkowi.

Uważam, że to jest doskonała historia tragikomediowa, która wyróżnia się wśród licznych luźnych adaptacji sztuk Shakespeare'a, które powstały na przestrzeni lat. Kurosawa bierze szkocką sztukę i poddaje ją „Noh” obróbce, która dostarcza tajemnicze i napięte wykonanie historii zdrady, władzy i obłędu. Toshirô Mifune jest wspaniały jako „Washizu”, który po zgubieniu się ze swoim kolegą (Minoru Chiaki) w ponurym lesie „Pajączej Sieci” otrzymuje tajemniczą przepowiednię, że również on jest przeznaczony do panowania nad wielkim zamkiem „Pajączej Sieci”... Początkowo niechętny wybraniu tej ścieżki, wkrótce staje się oślepiony tą ambicją na skutek złej rady swojej żony (Isuzu Yamada) i wyrusza na despotyczną drogę, która może zakończyć się katastrofą dla wszystkich. Obsada świetnie radzi sobie z historią, wspomagana ponurym klimatem scenografii i szybkim tempem. Moim zdaniem, działa to o wiele lepiej w monochromie - brak kolorowych rozproszeń od nastrojowej pracy kamery w lesie, ani od architektury zamku i mobilizacji wielkich armii - szczególnie w scenach zimy; a ogólna surowość scenariuszy jest łatwo porównywalna z tą z XI wieku w Szkocji. Gdy na nas spadnie obłęd z ostatnich scen, występy stają się wiarygodne i w końcu, prawie współczułem „Washizu”. Wspaniała robota.