Gilda Gilda

Gilda jest jak Casablanca, gdyby miała szczęśliwe zakończenie, co byłoby zły pomysł nawet gdyby nie zostało to zrobione dwa lata wcześniej w To Have and Have Not (który przynajmniej miał Bogarta). Podobnie jak Casablanca, Gilda kręci się wokół trójkąta miłosnego osadzonego w zakładzie hazardowym w egzotycznym miejscu, ale podczas gdy Casablanca rozgrywa się w Afryce Północnej podczas II wojny światowej, Gilda rozgrywa się w Ameryce Południowej tuż po wojnie. Ponadto, jeśli Casablanca kończy się „początkiem pięknej przyjaźni”, Gilda kończy się kontynuacją okropnego romansu.

Johnny (Glenn Ford) to dość uliczne hazardzista, który znajduje się uratowany pośród doków w Buenos Aires przez zgrabnego nieznajomego, którego laska ma dość zabójczą opcjonalną przekładnię. Sugeruje, że spróbujesz szczęścia w kasynie, a kiedy uda mu się oszukać krupiera o skromne bogactwo, odkrywa, że jest to własność jego dawnego dobroczyńcy Mundson (George Macready). Unika pobicia sugerując, że powinien lepiej wykorzystać swoje umiejętności i no, następny kawałek już wiesz. Kiedy jego szef chce wybrać się na wakacje, Johnny praktycznie prowadzi interes, ale nie jest przygotowany na szok, gdy odkryje, że na scenie pojawiła się nowa żona i jest dość oczywiste, że Gilda (Rita Hayworth) i on mają jakąś przeszłość. Co teraz nastąpi, to nawigacja Johnny'ego po wodach małżeństwa, w którym żona czuje się nieco mniej zaangażowana niż mąż, a wszystko podczas gdy lokalni policjanci bardzo uważnie obserwują działania w miejscu, gdzie hazard jest nielegalny, a łapówki dość powszechne. Kiedy napięcie rośnie między trójką, staje się to niebezpieczne dla mężczyzny, który polubił swojego szefa i jeszcze bardziej ostrożny wobec kobiety, która nie jest żadnym leniem, jeśli chodzi o sploty. Na pierwszy rzut oka to tylko kolejny film noir o trójkącie miłosnym, ale tutaj są silne charakteryzacje od Macready'ego, a Hayworth w dobrej formie i również sympatyczny występ od Stevena Geraya jako mądrego wuja Pio - trochę przypominał mi szekspirowskiego błazna. Nawet Ford, nie zawsze najbardziej wszechstronny aktor, wnosi dobrze przemyślany wkład, gdy drżenie prowadzi nas do punktu kulminacyjnego, który pachnie zdradą i spiskiem. Zazwyczaj, gdy jest nadmiar scenarzystów, dialog może być trochę rozwlekły, ale tutaj pod kierownictwem Charlesa Vidora historia nabiera tempa spójnie i pozostawia nas z wyjątkowym thrillerem, który ma wystarczająco dużo romansu, by zadziałać, ale nie aż tak dużo, by go udusić. Anita Ellis śpiewa, ale są tu nadal eleganckie numery taneczne od eleganckiej Hayworth i mimika nie jest tak bardzo wyraźna!