Siedmiu samurajów 七人の侍

Fantastyczny film z wielkim odrobiną rzeczywistości.

Na szczycie moich ulubionych filmów wszechczasów. Za każdym razem, gdy go oglądam, widzę coś nowego. Bandyci kradną ryż od chłopów. Chłopi wynajmują róninów samurajów, aby ich obronili. Wspaniała fabuła, tempo i aktorstwo. Być może najlepszy film Akiry Kurasawy...

Może trochę przereklamowany, ale nie ma wątpliwości, że jest dobry. Chciałbym zacząć od tego, że to był pierwszy japoński film, który pamiętam, że widziałem. Nie jestem dobrym znawcą japońskiego kina, więc nie chcę, aby mój opinia była brany z jakąkolwiek autorytetem, którego nie pragnę. Film jest naprawdę ponadprzeciętny, ale nie jest to rodzaj filmu, który każdemu się podoba, i wydaje mi się trochę przereklamowany, co skutkuje szkodą. Postanowiłem zobaczyć ten film, ponieważ był bardzo polecany i ceniony... wszyscy mówili, że to bardzo dobry film, więc postanowiłem zobaczyć go sam. Właśnie skończyłem go, i przeczytałem trochę o filmie i jego reżyserze, sławnym Akirze Kurosawie. Scenariusz rozgrywa się w połowie XVI wieku, gdy Japonia była podzielona na feudy i królestwa, a samuraje brali udział w częstych wojnach wewnętrznych. Podobała mi się staranność, z jaką Kurosawa podszedł do swojej pracy. Scenariusz jest dość solidny i daje nam niezwykle wiarygodną historię i bardzo dobrze zbudowane postacie. Z drugiej strony mamy jednak kilka negatywnych aspektów: zbyt długość filmu, ponad trzy i pół godziny. Scenariusz moim zdaniem nie uzasadniał tego czasu, a Kurosawa nie poradził sobie z tempem. Przy bardziej restrykcyjnym montażu, udałoby mu się skrócić film, bez zbyt wielkiej straty, do dwóch godzin, i uczynić go mniej ciężkim i wyczerpującym. Nie podobały mi się także próby wprowadzenia humoru do filmu. Były po prostu niezabawne. Nadmierna przewidywalność opowiadanej historii okazuje się również wadą. Nie podobało mi się także praktycznie brak ścieżki dźwiękowej. Widziałem to w innych filmach, i nigdy nie byłem szczególnie entuzjastyczny tego stylu muzycznego.

Być może najlepszy film wszech czasów. Ten film to epickie osiągnięcie długiego opowiadania, niesamowitych występów, wspaniałej pracy kamery i fantastycznych scenografii. Jak to bywa w przypadku Kurosawy, ten film atakuje temat chciwości i jest bardzo skłonny krytycznie badać klasy wysokiego statusu, w tym przypadku "szlachetnych" samurajów. Postacie są sympatyczne, a występ od Toshiro Mifune jest absolutnie mistrzowski, a jego postać jest genialnie komediowo tragiczną postacią. Akcja jest bardzo surowa z błotem, deszczem i chaosem, co doceniam. Tempo w środku jest nieco wolne, ale naprawdę to nie odwraca uwagi od tego absolutnie genialnego arcydzieła.