Syn Szawła Saul fia

Doświadczenie tego, co Saul widzi, słyszy i podejmuje.

Być może odpowiednie jest to, że oglądałem to w przeddzień 80. rocznicy wyzwolenia obozu Auschwitz. Śledzi to historię węgierskiego Żyda 'Saula' (Géza Rögrig), który jest w zasadzie swoistym prefektem dla nazistów. Jego zadaniem jest prowadzenie więźniów do ich ostatniego prysznica, posiłku, a następnie do komory gazowej. Czasami muszą zbierać popiół i dezynfekować miejsce, a jest to ciągły proces. Następnie natyka się na ciało młodego chłopca, którego uważa za swojego nieślubnego syna i postanawia mu zapewnić godny pochówek. To prościej powiedzieć niż zrobić, gdyż musi znaleźć kawałek ziemi i rabina - i to wszystko podczas gdy jego współwięźniowie albo gardzą jego postrzeganą współpracą z ich oprawcami, albo bardziej skupiają się na uzbrojeniu się do buntu. To, co następuje, oferuje nam inny punkt widzenia na straszliwe wydarzenia wewnątrz tego miejsca masowych mordów. Postać 'Saula', podobnie jak wielu jego odpowiedników, żyje z nieustannym strachem przed śmiercią, a fotografia przenosi nas na serce tego złowrogiego maszynowego zabijaka w sposób potężnie graficzny, nie będąc filmowo okropnym. Scenariusz jest ciemny i błotnisty, ponury i przerażający, a jednak ten człowiek staje się obsesyjny w wprowadzaniu pewnego rodzaju godności, ludzkości, do tego wiru horroru. Jest tu znakomita obsada, która dobrze demonstruje nie tylko klaustrofobię obozu, ale również coraz bardziej zdesperowane postawy w miejscu, gdzie umieranie wolne jest niewyobrażalnie lepsze niż to, co niewątpliwie ich czeka, jeśli nie spróbują powstać. Co także jest dość interesujące, to ukazanie hierarchii wśród samych więźniów. Jest niechęć do 'Saula', ale jest to w kontekście mniejszego z dwóch złych, a w chaosie zakończenia ogromny jest poczucie wspólnoty, jeśli niekoniecznie społeczności, autorstwa reżysera, który potrafi pozwolić swoim obrazom opowiadać historię. To nie jest przyjemne obejrzenie, ale jest autentycznie wyglądające, co brzmi prawdziwie.

'Syn Saula' jest tak poruszający i niewyobrażalny, jak można by się spodziewać od filmu o Holokauście. Jest wyjątkowy pod względem swojej historii i sposobu jej przedstawienia. Interesujące jest poznanie Sonderkommandos, terminu, z którym, szczerze mówiąc, nie byłem zbyt zaznajomiony.