Las samobójców The Forest

Fajna historia, ale myślę, że lepiej by działała jako film psychologiczny niż horror.

Podstawą koncepcji The Forest jest prawdopodobnie bardziej fascynujący niż film grozy, na którym opiera się narracja. Niektórzy mogą być zaznajomieni z historią "prawdziwego" Lasu i jego niepokojącą legendarną reputacją. Oczywiście odniesienie to jest zarezerwowane dla japońskiego Lasu Aokigahara (także znanego jako „Las samobójstw”) na geograficznym podłożu góry Fuji, gdzie historycznie było to przygnębiające, aczkolwiek wizualnie pociągające miejsce ostatniego spoczynku dla rozdartego, choć wizualnie pociągającego mieszkańca tego kraju, który zdesperowany zwrócił się w nadziei na zakończenie swojego życia między duszącymi drzewami i krętymi ścieżkami turystycznymi. Chociaż Las Aokigahara (nazywany także „Morzem Drzew”) działa jako ostatnie spokojne miejsce dla tych zdesperowanych dusz, które chcą spotkać swojego duchowego Stwórcę, służy także jako malownicza i pełna uroku atrakcja turystyczna dla obcokrajowców, którzy przyjmują esencję tak kolorowego, leśnego raju. Dlaczego więc The Forest nie rezonuje z przekonującymi dreszczami i emocjonującymi pokazami harowym horrorem, który ma uchwycić prawdziwą przerażającą dekadencję mistyki Lasu Aokigahara?

Z tej doświadczenia nie zdobyłem absolutnie nic, poza wiedzą, że Natalie Dormer prezentuje się atrakcyjnie w gotyckim stylu.

Wolałbym obrać surową cebulę i wycisnąć sok do moich oczu niż oglądać ostatnie filmy grozy wychodzące z Hollywoodu w tej chwili. DLACZEGO MASZ NADAL BRAK WYOBRAŹNI I PO PROSTU POLEGAJ NA TANICH GÓWNYCH SCENACH SKOKÓW Z JEBANĄ FABUŁĄ?!

Las był z pewnością interesującym konceptem, ale bardzo słabo wykonany; pełen niepotrzebnych skoków strachu oraz po prostu źle zrealizowany film po prostu nie wypada dobrze. Koniec pozostawił wiele do życzenia. Z pozytywnych stron, Natalie Dormer jest miłą ucztą dla oczu.