Kobieta jest kobietą Une Femme est une femme

Film Jeana-Luca Godarda i Anny Kariny jest tak funny i cute, że mówi się o nim jako o romantycznym filmie. Jedną z moich ulubionych scen jest cytat z dzieła Alfreda de Musseta „Miłość się nie bawi“, który wypowiada Anna Karina. Mężczyźni są wszyscy kłamcami, niewiernymi, pogardliwymi i niewolnikami uczuć. Kobiety są wszystkie zdrajczyniami, komicznymi, zarozumiałe i ich natura jest skorumpowana. Ludzie w miłości często są oszukiwani, ranni i nieszczęśliwi. Ale mimo to ludzie kochają. A gdy przyjdą do swojego grobu, odwracają się i mówią sami do siebie, że często cierpiałem, czasem się myliłem, ale kochałem.

Pierwsze dwa filmy Jean-Luca Godarda (À bout de souffle i Le petit soldat) były thrillerami inspirowanymi amerykańskim noirem, ale Une femme est une femme (Kobieta to kobieta, 1961) zmienia bieguny drastycznie na riffy amerykańskich musicalowych komedii, gdzie postaci czasami śpiewają i tańczą, a kamera skacze między realistycznymi przedstawieniami a tymi muzycznymi interludiami. Godard, jako jedna z kluczowych postaci Francuskiej Nowej Fali z pragnieniem zachwiania konwencji, dodał także kilka swoich elementów. Film zaczyna się z nieustannym przerywaniem ścieżki dźwiękowej, co jest dźwiękowym odpowiednikiem niepokojących skoków montażowych, którymi zaczynał swoją karierę. Istnieją aluzje do jego wcześniejszych filmów i do jego nowofalowych kolegów, a tylko lekko sarkastyczne nawiązania do francuskich napięć politycznych.

Anna Karina jest dobra w tym dość zabawnie głupkowatym romansie. Jest egzotyczną tancerką "Angela", szczęśliwie żyjącą z "Émilee" (Jean-Claude Brialy), ale jest jeden duży haczyk - chce założyć rodzinę, podczas gdy on wolałby po prostu jeździć na swoim rowerze. "Émile" jest jednak bardzo troskliwy, więc sugeruje, że może powinna dokonać czynu z jego najlepszym przyjacielem "Alfredem" (Jean-Paul Belmondo) i w ten sposób wszyscy będą szczęśliwi. Trzeba przyznać, że w czasie tego sugestii z przyjacielem nie omówił dokładnie tej sytuacji! Tak czy inaczej, przez następną godzinę Jean-Luc Godard zabiera nas na dość wesoły taniec, który miejscami przypomina styl "Carry-On". Za pomocą wesołej i psotnej ścieżki dźwiękowej od Michela Legranda wkrótce znajdziemy się w trójkącie, gdzie niedomówienia, zazdrość i dużo Charlesa Aznavoura zaczynają dominować. To nie jest właśnie hysteria, ale między tymi trzema postaciami dzieje się wiele, a (nawet przetłumaczony) dialog jest dość odświeżająco szczery w sprawach serca - tutaj nie ma zbyt wiele sentymentów, abyśmy się nimi zatracili. Jestem pewien, że dostrzegłem Jeanne Moreau pijącą Dubonnet w barze, i to nigdy nie jest złe. To może nie jest film, którego tak łatwo zapamiętamy, ale przez dziewięćdziesiąt minut na pewno bawi wystarczająco przyjemnie.