Noc myśliwego The Night of the Hunter

Jedyny film wyreżyserowany przez wielkiego angielskiego aktora Charlesa Laughtona, „The Night of the Hunter”, to genialna alegoria o walce między dobrem a złem. Film nie odniósł sukcesu w momencie premiery, ale obecnie uważany jest za klasykę. Robert Mitchum nigdy nie był lepszy jako złośliwy „kaznodzieja”, który bierze nieszczęśliwą Shelley Winters za żonę. Mitchum był w więzieniu z mężem Winterowej i wie, że mąż zmarł podczas napadu, ale gdzie są pieniądze? Mimo że Shelley ulega zwichrowanej religijnej pasji Mitchuma, jej dzieci, mały chłopiec i dziewczynka, instynktownie wiedzą, że ten człowiek jest zły, zły, zły. Ostrzeżenie przed spoilerem: Shelley kończy w wodzie, a dzieci muszą uciekać przed Mitchumem, który odkrył, że pieniądze są ukryte w lalce Pearl. Po męczącej podróży głównie łodzią (rzeką Ohio?) John i Pearl znajdują schronienie w objęciach wielkiej Lillian Gish. Mitchum jednak nieustępliwie kontynuuje swoje pościgi, co jest momentem, gdy wieczna walka między dobrem a złem toczy się ponownie. Nie zdradzę, która strona zwycięża, ale powiedzmy tylko, że dla starej baby Lillian jest godnym przeciwnikiem. Film, który obejrzałem jako młody chłopiec, pozostawił we mnie silne wrażenie. Głęboko niepokojący, ale podnoszący na duchu film „Night of the Hunter” nie może zostać przegapiony. To Gummshoe z podwójnymi kciukami w górę dla „Night of the Hunter”.

Laughton tworzy koszmarne bajeczki, które teraz stoją jako prawdziwe arcydzieło. Fanatyk religijny żeni się z głupią wdową i matką dwójki dzieci w nadziei, że odkryje, gdzie ukryte są 10 000 dolarów, które teraz stracony mąż i ojciec zdobył ze złodziejstwa. Po premierze w 1955 roku, krytycy tamtej epoki kopali w to pierwsze reżyserskie wysiłki Charlesa Laughtona aż do tego stopnia, że nigdy więcej nie reżyserował. Oglądając teraz ten film i obserwując przypływ pochwał, jakie mu towarzyszą z każdym rokiem, można tylko mieć nadzieję, że ci krytycy zostali zaokrąglani i wysłani na odległą wyspę, aby nauczyć się, jak patrzeć z otwartym sercem.

Kontynuując moją misję ustalenia, czy Charles Laughton kiedykolwiek zrobił zły film, niedawno ponownie trafiłem na ten - jeden z moich ulubionych filmów wszech czasów. Pamiętam, jak jako dziecko chowałem się za sofą, gdy ten film leciał w telewizji późnym wieczorem. Cała historia kręci się wokół złodzieja, który gdzieś ukrył 10 000 dolarów. Jego kolega z więzienia "Powell" (Robert Mitchum) jest na wolności, udając purytańskiego kaznodzieję i zdeterminowany, by zdobyć zaufanie rodziny mężczyzny i zgarnąć łup. Shelley Winters jest naiwną, teraz wdową, "Willą", która ulega podstępnemu i dwulicznemu mężczyźnie - i to dla niej nie kończy się dobrze! Wkrótce w śmiertelnym niebezpieczeństwie są także dzieci "John" (Billy Chapin) i jego siostra "Pearl" (Sally Jane Bruce). Czy uda im się uciec przed jego szponami? Gdzie są pieniądze? Czy w ogóle są pieniądze? Dla mnie to zdecydowanie najlepszy wysiłek na ekranie od Mitchuma, po prostu emanuje złośliwością, która jest namacalna. Dzieci także są w wielkiej formie - potrafią dostarczyć występy, które pozostają po właściwej stronie przerażonej histerii, gdy wszyscy zaczynamy doceniać narastające poczucie zagrożenia. Duży ekran w deszczową noc z kieliszkiem czerwonego wina i to jest to, jakie kino może zapewnić. Tempo historii jest osiągnięte, montaż dźwięku jest skuteczny, wykorzystanie delikatnie potężnego scenariusza i obsada, która wciąga, sprawia, że wszystko jest fascynujące. Nawet nie było nominowane do Oscara. Skandaliczne.