Do utraty sił Southpaw

Rachel McAdams, Forest Whitaker i zwłaszcza Jake Gyllenhaal pokazują nam, jak dobrzy są aktorzy. Odkrywamy też świetny występ Oony Laurence, ale to jest jedyna wielka siła filmu; jego obsada. Historia jest ta, którą usłyszeliśmy już tysiąc razy, bez wielu nowych szczegółów, które sprawiłyby, że byłaby inna. Reżyseria jest poprawna, ale historia jest po prostu zbyt dobrze znana.

To po prostu kolejny film sportowy o kimś, kto zszedł na złą drogę z powodu tragedii, ale wrócił, by zachęcić widzów. Nie ma tu absolutnie nic nowego, każdy kliisz jest przestrzegany, każda okazja do poruszenia strun serca jest wyraźna, a finał jest tak oczywisty, jakiego można oczekiwać od kogoś, kto ogląda filmy sportowe. Ale te rzeczy nie czynią z niego zły film. Jest bardzo dobrze zrealizowany przez twórców, doskonale zagrany przez głównych aktorów, no i czasami po prostu potrzebujesz podniosłego filmu. Praca kamery i choreografia są na wysokim poziomie, a reżyser Antoine Fuqua potrafi zachować realistyczne uczucie dramatu przez cały czas. To to, co to jest, bardzo dobrze zrealizowany film bokserski, po prostu nie mistrzowski w historii, tylko zaledwie pretendent. 7/10

Jeśli chodzi o filmy sportowe związane z boksem, Southpaw nie jest filmem, który zapadnie w pamięć, ale cały aspekt przestępcy, który staje się udanym człowiekiem dzięki swojej żonie/córce, ludziom w jego życiu, za których postanowił walczyć główny bohater, dodawał dramatyzmu, który wzbudzał ciarki.