Toy Story 4 Toy Story 4

Zamiast oferowania jeszcze bardziej potężnego zakończenia, „Toy Story 4” kończy się jako zbędny epilog, oferujący niewiele, aby wzbogacić ogólną narrację serii i nigdy nie wykorzystujący rzeczywistych możliwości, jakie oferuje. To mogło zadziałać, gdyby badało nową historię w uniwersum „Toy Story”, a Forky z pewnością wskazuje, że taki ruch mógłby działać pięknie. Zamiast tego mamy film, który sprawia wrażenie zmęczonego i wymuszonego, pozbawionego jasności czy inspiracji, nie służącego ani jego klasycznym postaciom, ani nowym, i ostatecznie nigdy nie usprawiedliwiającego swojego istnienia. Na pewno jest to przyjemny film, ale nie jest konieczny.

Bardzo podobał mi się Toy Story 4. Uważałem, że był dobry, i myślę, że w ogóle nie niszczy idealnego zakończenia, które dał nam trzeci część, co było legitymny strach niektórych osób. Co mogę powiedzieć, to że nie rozumiem, jak bardzo większości ludzi się to podobało. Widziałem wielu, którzy twierdzą, że to najlepsza z czterech, a ja uważam, że jest... najgorsza. To nie jest krytyka! To naprawdę dobra seria (i myślę, że może być nawet lepsza niż albo może nawet tak dobra jak Toy Story 2). Ale nie do końca czuję tę przytłaczającą pozytywność, którą zdobyła od wielu moich rówieśników.

Tu jest dużo kurzu, co nie? Po niemal doskonałym zakończeniu z Toy Story 3, nie byłem pewien, czy to naprawdę było potrzebne. Cieszę się, że to zrobili, i mimo że nie jest to dokładnie nieprzewidywalne, nadal było bardzo rozrywkowe z kilkoma autentycznymi emocjami i świetnym finałem dla Woody'ego. Naprawdę dużo mówi, że mimo że to było dobre, to jest czwartym najlepszym filmem serii. **4,0/5**

Niekoniecznie konieczne, ale „Toy Story 4“ wciąż dostarcza dobra godne podłączenia do początkowej trylogii. Tom Hanks nadal jest fantastyczny jako Woody, uwielbiam słyszeć jego głos w tej roli. Tim Allen w roli Buzz Lightyeara, ale mam wrażenie, że go - ani innych oryginalnych postaci - nie używają wystarczająco, biorąc pod uwagę, kim są. Jednak jest fajnie zobaczyć powrót starej twarzy w postaci Bo Peep (Annie Potts). Pojawia się kilka nowych postaci, które jak zwykle w poprzednich filmach, uderzają w odpowiednie struny. Keegan-Michael Key i Jordan Peele są, zupełnie niespodziewanie, zabawni w rolach Ducky & Bunny. Christina Hendricks jako Gabby, a Keanu Reeves bawiący jako Duke Caboom. Film skupia się na dostarczaniu widzom niezwykle wzruszających momentów i dla ogromnej większości trafia tak, jak zamierzano, chociaż próbują zbyt wiele rwać za serce w niektórych momentach. Animacja jest oszałamiająca, zwłaszcza we wczesnej scenie z RC. Czy to jest to, czego wszyscy chcieli? Prawdopodobnie nie. Ale czy jest zabawa? Na pewno tak. Za trzeci sequel trzeba szanować Pixar & Co.

Pamiętam, jak mój tata mówił mi, że gdy byłem znacznie młodszy, dostałem dużego traktora na święta i cały dzień bawiłem się w jego pudełku! Tym razem to „Bonnie”, która odrzuca swoje dotychczasowe zabawki, aby mogła bawić się z „Forky” - plastikowym widelcem z kilkoma szybko zaimprowizowanymi przyrządami. „Forky” ma kilka problemów z samooceną, ale na szczęście cierpliwy „Woody” i reszta ekipy są gotowi pomóc mu przejść przez jego nowe życie. Fabuła skupia się na ucieczce w podróż drogą z „Woodym”, który znowu spotyka się z „Bo-Peep” i wspomina trochę. Jest wiele zabawnych przygód, nowe postacie - zwłaszcza „Key” i „Peele” - którzy mają piękny, gładki, komediowy czas dodają dodatkową warstwę przyjemności, a scenariusz wciąż dostarcza dużo humoru i trochę refleksji. Charakteryzacje zachowują swoje cechy lojalności, głupoty i psotności, gdy zmierzamy do tego, co mogę tylko przypuszczać, że jest zamknięciem serii. Ich przyszłość jest przedstawiona z nutką smutku, ale także z dużym stopniem optymizmu, gdy zabawki demonstrują, że również dorosły przez lata. To właściwe zakończenie tej franczyzy, które zachowuje hojny duch poprzednich trzech i kończy się na wysokim tonie.

Myślałem, że widziałem Toy Story 2, wiem, że nie widziałem Toy Story 3, i szczerze mówiąc, to nie ma znaczenia. Ważne jest, że niektóre części czwórki są histerycznie przerażające, nie w sposób nieodpowiedni dla dzieci, ale nadal wystarczająco przerażające, aby dodać porządną dawkę humoru dla dorosłych, którzy siadają i oglądają to. Wygląda na to, że wracamy do lat 80. i 90., kiedy kreskówki dodawały rzeczy dla rodziców, a nie tylko dla mam pijących wino, singielki z kotami i dzieci. Są tu prawdziwe dowcipy, które dorosłych w pokoju rozśmieszą, i o to mi chodzi w kreskówce dla dzieci, wrzuć coś dla ludzi, którzy muszą zabrać swoje dzieci na seans, aby nie czuli, że to jest takie uciążliwe.