Dzieciak rządzi The Boss Baby

Dziecko na misji! Gdybyś zapytał kogokolwiek urodzonego przed latami 90., powiedziałby, że jego miłość do filmów animowanych zaczęła się od 'Toy Story'. Ale moja zaczęła się od 'Antz' DreamWorks. Ta wytwórnia może nie być tak dobra jak Disney lub Pixar, ale nadal lepsza niż reszta tych, którzy działają w tej samej branży, z wyjątkiem Sony, która jest na równi. Chciałem, żeby ten film był dobry, tak, jest hitem kasowym, ale nie krytycznie. Regularni widzowie filmów animowanych go zaakceptowali. I moim zdaniem jest zabawny, dużo zabawy w niektórych momentach, jeśli nie cały film. Historia chłopca, któremu jego szczęśliwe życie jako jedynaka zostało zabrane przez nowonarodzonego małego brata. Pewnego dnia odkrywa, że dziecko potrafi mówić i przyszło do domu z większym planem. Poznanie, o co chodzi, i połączenie sił z nim, aby się z tym uporać, to jest to, co pozostała narracja obejmuje. Całkiem zabawny film. Animacja, historia i wszystkie przygody były dobre. Dobrze zagrane głosy. Alec Baldwin był niesamowity, ale sprawiedliwe jest pochwalić techników, animatorów. Na początku myślałem, że niektóre z dowcipów były niegrzeczne, jeśli film jest dla rodzin, zwłaszcza dla dzieci. Ale gdy obejrzałem resztę filmu, nie wydawało się już być gorsze. Prosta i przewidywalna historia, ale była przyjemna, co sprawia, że na chwilę zapomnicie o sobie. Pomimo mieszanych opinii w przyjęciu, słyszałem, że jest w planach kontynuacja, za kilka lat. Myślę, że to dobre decyzja, nawet fabuła, jak się skończyła, to zachęca. Nie będzie to twój ulubiony film animowany, ale z pewnością nie można go przegapić, jeśli kochasz animację. _7/10_

Elegancki i dobrze wykonany film, ale z odległymi, wymuszonymi pomysłami i pewnym brakiem „duszy”. Ten film, w radosny i naiwny sposób, jest portretem tego wszystkiego i pokazuje, jak siedmioletnie dziecko postrzega narodziny swojego brata jako dziwne. Prawdą jest, że wielu z nas woli nie mieć dzieci, albo zostanie rodzicami później. Film pokazuje nam, jak nowy członek rodziny jest także zamaskowanym wykonawczym pracownikiem z autorytarnymi ticami i zachowuje się jak „Donald Trump w pieluchach”: rozkazuje, zirytowany, krzyczy, zwalnia wszystko i wszystkich jak najgorszy dyrektor wykonawczy, jakiego możemy sobie wyobrazić. Jakość rysunków i animacji, żywe kolory, dobry design postaci i techniczne wykonanie są wciąż widoczne, ale brakuje dobrych pomysłów i pewnej duszy. Ten film się stara, odnosi się do braterskich uczuć i publiczność zdecydowanie dobrze zareagowała, ale nie jest to film na poziomie przeszłych sukcesów. Ścieżka dźwiękowa, która zawiera kilka znaczących piosenek, jest rozsądna, ale nie na tyle dobra, aby było warto ją samą w sobie, a humor jest odpowiednio sarkastyczny, chociaż żarty mogą być czasami bardziej skierowane do dorosłych niż do dzieci.

No tu w ogóle nie przeszkadzamy się z krzakiem agrestowym, nie mówiąc o oddziale położniczym, kiedy młode ubrane niemowlę przychodzi do mamy, taty i starszego brata „Tima“. Te dzieci akurat nie trafiają. Czy to dlatego, że „Tim“ jest zazdrosny o miłość, którą rodzice zalewają swój nowy nabytek? Czy może dlatego, że nie zachowuje się jak niemowlę wcale, tylko jak zminiaturyzowany dyrektor biznesowy, który mówi i zachowuje się jak ktoś czterdzieści razy starszy? W swoim największym zamieszaniu „Tim“ odkrywa, że ten brzdąc ma dużo bardziej mroczny cel i szef globalnej megakorporacji „Puppy Co.“ zainicjował plan, który na zawsze zmieni kochającą dynamikę między ludźmi a ich ulubionymi zwierzakami domowymi. Wydaje się, że jedyną szansą, jaką ma, aby udaremnić ten nikczemny plan, jest współpraca z jego dwulicowym i zarozumiałym, ale niesamowicie bystrym rodzeństwem. Teraz następuje mnóstwo przygód, gdy para musi wykonać nieco dzielnych prac detektywistycznych, ryzykować życie i konary, a nawet dołączyć do konwencji imitatorów Elvisa. Gdyby jednak pozostawili scenariusz z pewnym stopniem niegrzecznego zagrożenia ze strony dziecka, może to dla mnie lepiej zadziałałoby. Niestety jednak nie mieli odwagi pierwotnego przekonania filmu, więc zbyt łatwo przechodzi w świat sentymentalizmu i przewidywalności, co unieważnia całą istotę rzeczy. Trochę kpi z korporacyjnego świata i jego podejścia do komercjalizacji dzieci i zwierząt domowych w sposób bezwzględny, ale zabawa jest z tego wyciągnięta tylko poprzez poleganie na przeciętnym scenariuszu i ścieżce dźwiękowej adaptowanych ballad, podczas gdy poczucie psoty po prostu zanika. W końcu wszystko spada w goo goo ga ga, i chociaż wiem, że nie jestem grupą docelową, nadal myślałem, że to była okazja do czegoś trochę innego, co zostało zmarnowane.