Więzień labiryntu: Próby ognia Maze Runner: The Scorch Trials

To całkiem automatyczny instynkt porównywać pierwszą część filmu Maze Runner z 2014 roku z nadejściem najnowszego dzieła reżysera Wesa Balla w odległym dystopijnym dramacie Maze Runner: Scorch Trials. Oryginalna koncepcja efektywnie uchwyciła unikalny czas i miejsce zatroskania i innych morbitycznych ciekawości. Widzowie zostali sprytnie wprowadzeni do Glade, miejsca do zadumy usytuowanego na odludziu, otoczonego ogromnym labiryntem, który praktycznie uczynił jego ocalałych narażonymi na słabość i niepewność. Scorch Trials wydaje się być próbą ponownego odwiedzenia tego samego rodzaju zatrważającego aura, gdzie nasi młodzi i odważni bohaterowie stawiają czoła surrealistycznym przeszkodom w futurystycznym obiekcie, który domaga się tego samego rodzaju wielkomyslnej ambiwalencji.

Przygoda rozszerza się poza labirynt, by znaleźć odpowiedzi. Kolejny film dla nastolatków w środkowej serii w duchu 'Divergent' i 'Hunger Games'. Jako dorosły nie wiedziałem, czego się spodziewać, ale rozrywka była priorytetem. Pierwszy film to tylko wstęp, który odbywał się w małym i jednym miejscu, podobnie jak film 'Kostka'. Teraz rozprzestrzenił się na dużą skalę z większą liczbą nowych postaci i przygodą w pustkowiach.

To jest zła recenzja. Dystopijna przyszłość pełna spisków, w której wrzucamy typowe składniki myśląc, że to magicznie stworzy dobry film: nastolatki, zombie, pustynia podobna do "Mad Maxa" i głupia historia, w której główne postacie i ich wrogowie zachowują się głupio na każdym kroku. Całkiem łatwo zapominane...

Wierzę, że przysłowie miało brzmieć „Nie pytaj mnie o nic, a ja nie powiem ci żadnych kłamstw”. _Próby ognia_ jednak wydają się testować nowe „Zadaję ci 500 pytań, nie powiem ci żadnych odpowiedzi”. Ale nadal można znaleźć kilka interesujących rzeczy, gdy film posuwa się naprzód. Na pewno brakuje mu spójności pierwszego filmu, ale dzieje się więcej, więc to ma sens.