W 80 dni dookoła świata Around the World in Eighty Days

Odszukaj cameo w pięciooscarowej epopei. Na podstawie wspaniałego pisania Julesa Verne’a, Podróż dookoła świata w osiemdziesięciu dniach trwa nieco mniej niż trzy godziny, to była moja pierwsza wizyta w tym filmie i moja reakcja jest głównie pozytywna, chociaż przygaszona małym poczuciem niedosytu. Phileas Fogg przyjmuje zakład od swoich klubowych kolegów z Londynu, że nie może obić ziemi w 80 dni, warto zauważyć, że jest to rok 1872, kiedy transport nie był szybki i dynamiczny. Fogg i jego wierny służący Passepartout wyruszają w podróż, która przynosi wiele przygód i wiele zabawnych wpadek. Spotykają wspaniałą gamę postaci i podróżują różnymi środkami transportu, to jest krótko mówiąc magiczna podróż. Produkcja od Mike’a Todda jest gigantyczna, scenografie są niesamowite, multiple lokalizacje pasują do obsady aktorów, którzy zdobią film (baw się w szukanie gwiazdy w tym). Kostiumy i muzyka są idealne, a kinematografia Lionela Lindona słusznie zdobyła złotą nagrodę, ponieważ jest bujna i okrywa rozkoszną historię wieloma smakołykami dla oczu. David Niven jest idealny jako Fogg, podczas gdy Cantinflas jako Passepartout jest idealnym folią dla sztywnego górnego wargi Fogga. Mimo oczywistej urody film jest nieco zbyt długi, niektóre sceny są zbyt długie, kiedy z pewnością krótsza wersja zrobiłaby równie duże wrażenie? Byłem zaskoczony, że zakończenie jest takie krótkie i słodkie, tak, jest to odpowiednie, ale po obejrzeniu prawie 3 godzin filmu nie jest nierozsądne oczekiwać wielkiego zakończenia w stylu fanfar. Niemniej jednak nie odbiera to temu, że jest to dobry osiągnięcie filmowe. Co do powtarzalności oglądania? Muszę się jeszcze zastanowić... 7,5/10

Tak bardzo chciałem polubić ten film. Nie do przebicia obsada przedstawiająca historię ukazującą szczytowe opowiadanie kompendialne. Co mogło pójść źle? Niestety - dość dużo. David Niven jest w porządku jako elegancki sofista „Fogg“, który wraz ze swoim dżentelmenem z jednego całego dnia „Passepartout“ (akrobatyczny Cantinflas) przyjmuje zakład od niektórych dżentelmenów w Reform Club, że nie może objechać świat w 80 dni. Pociągi parowe, balony, statki, wielbłądy, konie, nawet parowiec ułatwiają im podróżowanie z niemal każdą gwiazdą filmową, która dołącza, gdy nasza podróż po świecie oferuje nam kolorowe i rozrywkowe przygody z wielu różnych krajów i kultur. Istnieje pewna chemia między dwoma podróżnikami, ale często są na ekranie oddzieleni, i niestety myślałem, że to właśnie różnorodność historii to coś, co to psuje. Jest zbyt epizodyczny: narracja często brakuje spójności, często jest to tylko kolorowy, czasem błyskotliwy, przewodnik podróżniczy, a nawet złośliwe wkłady od super Roberta Newtona („Insp. Fix“), który twierdzi, że „Fogg” jest naprawdę znanym rabusiem bankowym, i urocze figle Shirley MacLaine jako „Księżniczka Aouda” naprawdę nie mogą tego odkupić ani utrzymać. Jest długi, ale to nie musi być problemem (przynajmniej to nie są 80 dni), jest po prostu płaski, jakoś - mogło się dziać o wiele więcej, ale nie było. Myślę, że w ostatnich dwudziestu minutach czy coś się rozkręca, gdy ich misja dochodzi do szczytu, ale to nie wystarcza. Aspekty techniczne są jednak nieskazitelne, zwłaszcza fotografia; kostiumy stoją przed herkulesowym zadaniem sartorialnym, a ścieżka dźwiękowa Victora Younga jest odpowiednio międzynarodowa w swoich tematach i zasługuje na jego Oscara. Być może po prostu miało zbyt wiele czasu i zbyt wiele pieniędzy, ale jakoś wszystko jest trochę rozczarowujące.