Na granicy Lone Star

Texas wczoraj i dziś: film, w którym przeszłość służy do rozważań na temat teraźniejszości. Dla nas, Portugalczyków, którzy widzą USA z zewnątrz, trudno jest zrozumieć wewnętrzne różnice między stanami USA. Dla nas USA to kraj o rozmiarach kontynentalnych, który przekazuje jednolity i jednolity obraz. I ten obraz nie mógłby być bardziej mylący: USA pozostają związkiem pięćdziesięciu małych miniaturowych krajów, które posiadają swoje własne rządy, władze i prawa, które niekoniecznie muszą obowiązywać wszędzie. I jak nas historia uczy, sprawa Teksasu jest jeszcze bardziej ekstrawagancka: Teksas to kraj, który uzyskał niepodległość od Meksyku, a dopiero potem, z własnej woli, połączył się z USA (przed próbą ponownego opuszczenia, razem z innymi stanami Konfederacji). Tak więc jest to kraj sam w sobie, tak jak Kalifornia i Hawaje, niezależne królestwo, dopóki nie zostało zaatakowane przez USA. Mówię to wszystko, ponieważ ten film, pomimo że nie ma z tym nic wspólnego, odpowiada na te tematy i na historię Texanów oraz trudne relacje między anglosaską a hiszpańską etnicznością. Pomimo przewagi anglosaskich władz i rządu, film jasno pokazuje, że Teksas jest ziemią należącą do hiszpańskiej grupy etnicznej, tzw. „Tejanos”. To ich ziemia, anglosasi przyszli później. A mimo to „Tejanos” są poniżani, akulturacja, dyskryminowani, a widzimy przemoc takich praktyk w relacjach między postaciami i w brutalnym zachowaniu szeryfa Wadea. Scenariusz splata te rozważania wokół szkieletu, który zostaje przypadkowo odnaleziony i który ujawnia nierozwiązane przestępstwo, które może być związane ze zmarłym szeryfem Buddy Deedsem, postacią bardzo lubianą w mieście. Odpowiedzialny za śledztwo, jego syn i obecny szeryf nie ma takiej samej sympatii dla swojego ojca i jest zdeterminowany, aby odkryć rzekomo ciemną stronę swojego ojca. Są tu jeszcze nieco mniej udane poboczne wątki: mdła romans między szeryfem a nauczycielką, korupcja i wygoda polityczna za budową niepotrzebnej więzienia, zły stosunek między surowym czarnym dowódcą wojskowym a jego ojcem, który jest właścicielem baru...

Na starcie jest kilka znanych nazwisk, ale większość z nich ledwie się pojawia, gdy przedstawiany jest szeryf „Sam” (Chris Cooper). Jest synem niedawno zmarłego szeryfa „Buddy” (Matthew McConaughey), a wdzięczni mieszkańcy szykują się na odsłonięcie pomnika temu uczciwemu obywatelowi, który był żonaty z „świętą”! Historia jest opowieścią w formie współczesnej rozmowy i wspomnień, które odkrywają tajemnicę dotyczącą poprzedniego szeryfa „Wade’a” (Kris Kristoffersona). Teraz zgodnie ze wszystkimi relacjami był tyranem i brutalnym, skorumpowanym - aż pewnej nocy zmierzył się z nowym policjantem („Buddy”) i ostatecznie opuścił miasto - z 10 000 dolarów - i nigdy więcej się nie pokazał. Dlaczego teraz to się pojawia? Ponieważ kilku żołnierzy z pobliskiej, niedługo zamkniętej bazy wojskowej odkryło ciało pochowane na pustyni, a niektóre wskazówki sugerują, że może to być długo zaginiony stróż prawa. Pomimo ostrzeżeń od przyjaciół i własnej niechęci do odkrycia tego, co sądzi, że może być prawdą o swoim błogosławionym ojcu, „Sam” zaczyna prowadzić śledztwo i zaczynają się splatać pewne wątki, których mała społeczność od dawna zapomniała - albo, na pewno chciała już być zapomniana. Autor John Sayles używa tych postaci, aby rzucić światło na kwestie życia w małym miasteczkowym społeczeństwie, co jest trochę bardziej wzruszające, ponieważ to teksańskie miasto jest na wyciągnięcie ręki od granicy, skąd często przybywają właściwie nazwani meksykańscy „mokrzy”. Sam wątek nie jest naprawdę czymś, co warto byłoby napisać do domu, widzieliśmy te rodzaje tajemnic morderstw wiele razy wcześniej. To właśnie dynamika pomaga tej pracy lepiej funkcjonować. Jest to powoli tempowany, ale angażujący. To część jego metodyki policyjnej, oczywiście, ale to także o jego własnych odkryciach o sobie, swoim ojcu, przyjaciołach i ukochanej „Pilar” (Elizabeth Peña), gdy to miejsce przeżywa współczesną zmianę warty, którą niektórzy cenią, a inni potępiają. To nie jest naprawdę western, per se, ale jest to charakterystyczne spojrzenie na skutki zmian - dobrych i złych - i uważam, że to prawdopodobnie najlepsze wystąpienie Coopera.