Geniusz Genius

Za wielkim pisarzem stoi genialny redaktor! Tytuł 'Geniusz' nie wydawał mi się odpowiedni dla tego, jak rozwijała się historia w filmie. Było to raczej o zaangażowaniu i priorytecie danym tym, którzy się tym zajmowali, i dlatego wydawało się to genialne dla innych. Chociaż nie będę zaprzeczać, że doświadczenie zawsze jest bardzo przydatne. Ten film opowiada historię antologii redaktora i jak spotyka się z jednym z najlepszych pisarzy swojej epoki. Ale razem stworzą w świecie literatury kilka arcydzieł i to jest opowieść, którą film bardzo autentycznie przedstawił nam. Akcja filmu rozgrywa się w okolicach lat 30. XX wieku. Entuzjastyczny pisarz i genialny redaktor tworzą silne więzy, zwłaszcza z ich profesjonalnego punktu widzenia, ale idzie to dalej. Kiedy obie rodziny walczą, ci dwaj mężczyźni są całkowicie pochłonięci swoją pracą. Więc opowieści z różnych punktów widzenia o różnych problemach zostały pięknie ujawnione. Ten film biograficzny nie ustępuje niczym inspiracji, jeśli szukasz czegoś takiego. Jeśli jesteś miłośnikiem książek, to nie może to umknąć, zwłaszcza jeśli czytałeś książki Thomasa Wolfe'a. Nie do wiary, że film został zrealizowany przez reżysera po raz pierwszy. Aktorzy, w tym Colin Firth i Jude Law w głównych rolach, byli wyjątkowo dobrzy. Widzieliśmy wiele świetnych filmów o autorach, więc dla odmiany ten film skupił się na redaktorze. Stoi na linii 'Trumbo' Bryana Cranstona. Mam nadzieję, że go nie przegapisz, ponieważ jest naprawdę świetny, jeśli doceniasz osiągnięcia w życiu realnym, nawet tych stojących za osiągnięciami kogoś innego.

Genius polega na tym, że obraca się wokół publikacji powieści Thomasa Wolfe’a Patrząc wstecz, Anioł i Czas i rzeka, nie jest jednak filmem o pisaniu, ale o edycji; redaktor Max Perkins (Colin Firth) poświęca tyle samo czasu i ważności, co sam Wolfe (Jude Law). Obydwaj mają ważne inne połówki, i wiemy, ponieważ grają je Nicole Kidman i Laura Linney, że kochanka Wolfe’a Aline Bernstein i żona Perkinsa Louise mają duży wpływ na życie każdego z mężczyzn - to są naprawdę kobiety, które stoją za wielkimi mężczyznami, jeśli mogę użyć nieefektywnego sformułowania. Wielkość Perkinsa polega na tym, że potrafi rozpoznać wielkość u innych; przed Wolfe’em „odkrył” Hemingwaya i Scotta Fitzgeralda, którego zagrał krótko, ale solidnie zawsze skuteczny Guy Pearce). Aline i Louise nie są muzy, Genius jest tylko historią miłosną w tym sensie, że opowiada o Perkinsie i Wolfe’u, z braku lepszego terminu, bromans. Ich małżeństwo jest idealne, ponieważ Wolfe wierzy, jak Picasso, że inspiracja powinna cię znaleźć pracując (co stwierdza przekonująco, kiedy przechadza się po biurze Perkinsa z pierwszą wersją 5000-stronicowego pierwszego szkicu Czasu i rzeki), podczas gdy Perkins jest zdecydowanym zwolennikiem zasady, że mniej znaczy więcej. Największym spostrzeżeniem filmu jest to, że podczas gdy pisanie jest samotną działalnością jednego człowieka, przepisywanie jest idealną pracą dla dwóch osób, ponieważ potrzebujesz przynajmniej jednego dodatkowego ucha, które cię wysłucha, i innych ust, które dostarczą bezcennego towaru znanego jako opinia zwrotna - ale nie może to być po prostu ktokolwiek, Wolfe ma to szczęście, że w Perkinsie znajduje swojego, pożyczonego terminu Stephena Kinga, „idealnego czytelnika;” tego, który go zachęci, pożyczy sobie kolejną zasadę Kinga (którą z kolei pożyczył od kogoś innego), aby „zabił swoje pieszczoty” („nawet jeśli to zniszczy twoje egocentryczne małe serce, zabi swoje pieszczoty”). Dlatego najlepsza scena filmu ma Perkinsa i Wolfa skracającego akapit z 232 słów do zaledwie 25. Szczególnie podobało mi się, jak Wolfe używa onomatopei do zilustrowania zakochiwania się swoich postaci, a Perkins pyta go, retorycznie, „Szuu, brzdęk. Czy to jest istota?” - i oczywiście nie jest, skoro „Tak szybko się w nią zakochał, że nikt w pokoju nie usłyszał dźwięku;” jeśli nikt go nie usłyszał, to kogo obchodzi, jaki to był dźwięk, dobrze? Teraz nie wiem, jak wierny wydarzeniom jest Genius (przypuszczam, że niezbyt wiele; ponadto zastanawia się, jak literaci mogliby poczuć się o filmie, w którym Perkins, Wolfe, Fitzgerald i Papa Hem są wszyscy grani przez brytyjskich aktorów), ale to jest bez znaczenia; w przeciwieństwie do większości biograficznych filmów o pisarzach w szczególności i artystach ogólnie, ten film jest wierny procesowi twórczemu.

To jedna z lepszych charakteryzacji Jude'a Lawa, gdy gra zmartwionego pisarza Thomasa Wolfea. Jego niemal biblijne tomy nie wzbudzają wielkiego zainteresowania u większości agentów literackich, ale dobrze ugruntowany Max Perkins (Colin Firth) zmienia ten trend, dając mu szansę. Jednak przy tej pracy są pewne warunki redakcyjne - zwłaszcza znaczne skrócenie setek stron, ale obaj zaczynają współpracować i budować relację, dzięki której Wolfe skupia się i odnosi sukces. Ten sukces jest oczywiście dwugłowym potworem i gdy nadchodzi kolejna książka - licząca ponad 5 000 stron - para musi zacząć ciąć pracę, co powoduje, że pisarz zaczyna zsuwać się w wir gorzkości i rezygnacji. Być może tylko jego uwielbiana „Aline” (Nicole Kidman) może powstrzymać go przed nieuchronną drogą do samozniszczenia? Tymczasem pani Perkins (Laura Linney) musi zadbać, aby jej mąż nie poszedł drogą swojego przyjaciela w emocjonalne otchłanie - nie jest to łatwe zadanie. To dość interesujący, choć spekulatywny, film biograficzny o człowieku opętanym sukcesem. Sukcesem, tak - ale także swoimi własnymi ideałami poezji i opowiadania historii, i to ta przymusowość sprawdza każdy związek, jaki kiedykolwiek miał. Law efektownie wyraża tę frustrację, dobrze wspierany skromnym wysiłkiem Firtha. Pojawiają się tu kilka cameo od Guya Pearce'a (F. Scott Fitzgerald) i Dominica Westa (Ernest Hemingway), aby dodać trochę treści i pomóc zilustrować, jak zawodny mógł być ich sukces, podczas gdy scenariusz Johna Logana utrzymuje dialog na wodzy.