Lobster The Lobster

Kolejna osobliwa opowieść dystopijna osadzona w przyszłości. Od reżysera nominowanego do Oscara za film 'Dogtooth'. Jeśli znasz jego charakterystyczny film, na pewno przypadnie Ci do gustu. To nie jest najlepszy film, jaki widziałem osadzony w przyszłości, ale jak każdy inny, był to kolejny dystopijny opowieść. Czarna komedia-romans z przyzwoitą fabułą, wykonaniami i ogólnie miłym rozrywkowym filmem. Tempo było bardzo przygnębiające, ale mimo to udało mi się wciągnąć dzięki częstym nieprzewidywalnym scenom.

To było dziwne doświadczenie, ponieważ niedawno zakończyłem nałożony przez siebie 12-letni zakaz dotyczący związków, z powodu kilku złych doświadczeń, jakie miałem w krótkim okresie na początku lat 2000. Było bardzo intrygujące widzieć rodzaj dystopii, w której 'bycie singlem' było tak potępiane, że faktycznie było to sprzeczne z prawem. Nigdy bym wcześniej nie pomyślał, że taki stan rzeczy jest możliwy, ale niedawne trendy w 'poprawności politycznej' z jednej strony oraz zarówno radykalizm religijny, jak i polityczny z drugiej strony oznaczają, niestety, że już nic nie jest niemożliwe. Uważałem to za niezwykły pomysł na film, a ścieżka dźwiękowa i kinematografia były wybitne. Bizarny scenariusz i śmiała reżyseria przyniosły niektóre z najlepszych aktorskich występów, jakie dotąd widziałem od Colina Ferrella, Rachel Weisz i Johna C. Reilly'ego.

Było to anglojęzyczne debiutanckie dzieło Yorgosa Lanthimosa. Było naprawdę zabawne. Wszyscy aktorzy musieli wykonywać swoje kwestie z poważną miną i bez emocji, co na początku jest bardzo dziwne. Scenariusz i reżyseria filmu były bardzo inteligentne i doskonale podkreśliły tematy filmu. Ten film był bardzo dziwaczny i unikalny, dlatego naprawdę go polubiłem.

Film The Lobster to najbardziej niezręczna historia miłosna, jaką kiedykolwiek widziałem, ale mimo tego, jak odpychająca była, dotknęła mnie w sposób, którego nie do końca się spodziewałem. Fabuła tego filmu jest niesamowicie unikalna. Pomysł bycia zamienionym w zwierzę, jeśli nie znajdziesz miłości, jest tak dziwny w najlepszy możliwy sposób. Cały film był dla mnie bardzo grzeszny, zawsze trzymał mnie w napięciu co do tego, co będzie następne, a to zostało podkreślone przez ostry orkiestr grający pod każdą sceną. Yorgos Lanthimos napisał cały film w bardzo niezręczny sposób. Rozumiem, że dążył do tego rodzaju ostrych i trafnych uczuć, ale po prostu to dla mnie nie zadziałało. Nie mogłem nie pomyśleć, jak film bardziej by mnie uderzył, gdyby był bardziej naturalny. Aktorstwo w tym filmie było niesamowite, sposób, w jaki wszyscy mogli grać tak bez emocji, a jednocześnie czuć się autentycznie, był fantastyczny, nawet jeśli nie przepadałem za tym stylem. Pomimo wszystkich moich skarg, nadal naprawdę podobało mi się to doświadczenie, nawet z jego wzlotami i upadkami. Nadal zastanawiam się nad zakończeniem filmu i tak powinien cię film pozostawić.