Whiplash Whiplash

OBRZYDLIWY BEZSENS... Bardzo smutne jest, że tak wielu ludzi - włącznie z tak zwanych profesjonalistami od recenzji - oceniło ten syf tak wysoko. Nie wyszedłem (choć mocno kusiło mnie to zrobić), ale obejrzałem do końca. Całkowite zmarnowanie czasu. Oto co mógłby ci zepsuć doświadczenie, jeśli uwierzyć w brednie rozpowszechniane o tej śmierdzącej kupie odchodów: Mogło to być w porządku, gdyby nie było tak śmiesznie niewiarygodnie absurdalne. Być może byłoby lepiej, gdyby to było osadzone w latach pięćdziesiątych albo czterdziestych, gdy ludzie mieli znacznie mniej rozwiniętą świadomość praw człowieka? Ale nawet tak... Przypuszczam, że morał/lekcja, którą mamy wyciągnąć to... jeśli nie jesteś w stanie zdeformować swoich uczniów na tyle poprzez znęcanie, aby stali się wielkimi muzykami, to jest w porządku ich odrzucić albo zniszczyć w próbie. Ten ustawiony tyran i dręczyciel może produkować muzykę tylko na poziomie pierwszej klasy, a ponieważ nie może 'robić', on 'uczy?' Nie uczy, nie inspiruje; wstrzymuje aprobatę, negatywnie wzmacnia i rządzi strachem, i jest bardziej straszony niż szanowany. Miałbym trudności wskazać na jedną (pedagogiczną) scenę w filmie, która miała jakąkolwiek wartość albo była warta obejrzenia z jakiegoś powodu. Być może powinienem powiedzieć, że jego ewidentna popularność może być dowodem na to, że naprawdę żyjemy w końcowych czasach... ha! Obejrzyj film, jeśli chcesz być na bieżąco, ale zdecyduj sam po jego obejrzeniu i nie wierz w hype o jego 'genialności' lub 'brilancji.' Nie jest żadnym z tych rzeczy; to źle napisany, smutny żart. Oczekiwałbym, że ci, którzy oceniają go tak wysoko A) chcą być fajni, bo 'chodzi o jazz' B) nigdy naprawdę nie byli w sytuacji nauczyciel/uczeń i dlatego mogą tylko sobie wyobrazić, jak to jest C) widzą wszystkie inne pozytywne recenzje i dlatego muszą podążać za tłumem D) naprawdę nie wiedzą, co jest górą a co dołem albo E) myśleli, że aktor naprawdę się poprawił, bo w Spidermanie tylko krzyczał, ale w TYM rzucał krzesłami... albo F) wszystko z powyższych. Oszczędź swoje pieniądze albo zobacz coś podnoszącego na duchu zamiast tej bzdury.

Fantastyczny film z dobrą obsadą z imponującym Milesem Tellerem i jeszcze bardziej imponującym J.K. Simmonsem. Porządny scenariusz, świetne reżyserowanie, wybór repertuaru i występy. Po prostu usiądź, zdobądź dobry system audio i ciesz się jednym z najlepszych filmów lat 2010.

J K Simmons zdobył Oscara za najlepszego aktora drugoplanowego za swoją złą, poniżającą postać. Nauczyciel jazzu Terence Fletcher, który nienawidzi słów 'dobra robota.' Fletcher opowiada historię o Charlie Parkerze i jak dla niego dobra robota nie wystarczała. Dobra robota oznacza przeciętność.

Kiedy usiadłem, żeby obejrzeć ten film, nie wiedziałem, czego się spodziewać. Zazwyczaj nie jestem fanem filmów o muzykach, ale ten był genialny i napięty arcydziełem. Historia opowiada o bardzo ambitnym chłopcu imieniem Andrew (w tej roli występuje Miles Teller), który jest studentem muzyki w Nowym Jorku. Pragnie zostać zauważony przez prestiżowego nauczyciela muzyki o imieniu Fletcher (w tej roli J.K. Simmons). Kiedy jego marzenie zaczyna się spełniać, zdaje sobie sprawę z brutalności tego nauczyciela, który nieustannie go popycha niejasnymi metodami. Reżyseria Damiena Chazellea jest niemal jak napięty film bokserski lub wojenny akcji, który nieustannie wykorzystuje muzykę perkusji do budowania napięcia, a także używa gwałtownego i ostry montaż podczas występów zespołu jazzowego.