Alicja po drugiej stronie lustra Alice Through the Looking Glass

Alicja powraca do krainy czarów na nową przygodę. Na podstawie niemal 150-letniej książki dla dzieci i kontynuacji filmu z 2010 roku. To dość długa przerwa między pierwszym a drugim filmem, ale oryginalna obsada powróciła, a film wyreżyserował znany z filmu Muppetów reżyser. Dlatego nie spodziewałem się tego, ponieważ uznałem pierwszy film za przeciętny. Chciałem tylko normalny film live-action o Alicji w krainie czarów, ale nie podobały mi się te dziwne charakteryzacje i postacie z dużymi głowami. Z tej perspektywy ten był o wiele lepszy. Nadal nie jest to najlepsze, ale zdecydowanie o wiele lepsze niż poprzedni.

Film <em>'Alice Through the Looking Glass'</em> jest solidny, chocia krok w dół w porównaniu z filmem z 2010 roku. Podobała mi się fabuła, głównie ta związana z czasem. Film jest pełen efektów CGI, ale wygląda świetnie. Obsada jest dobra, z Mią Wasikowską na czele i w otoczeniu takich gwiazd jak Johnny Depp, Anne Hathaway, Helena Bonham Carter i Sacha Baron Cohen.

Lubię kontynuacje, kiedy postacie wchodzą w swoją własną skórę. Lepsze niż pierwsza część.

Sześć lat po swoim pierwszym spotkaniu z istotami z "Krainy Czarów" zuchwała młoda "Alice" (Mia Wasikowska) znajduje się w szachownicy swojego intrygującego byłego "Hamisha" (Leo Bill) i rozczarowana swoją matką (Lindsay Duncan), więc jest trochę zagubiona! Co pozostało jej zrobić, jak nie podążać za owadem przez lustro nad kominkiem z powrotem do krainy, gdzie szybko odkrywa, że "Szalony Kapelusz" (Johnny Depp) jest w złym stanie. Brakuje mu rodziny, która dawno temu zmarła, więc postanawia zdobyć umożliwiającą podróż w czasie "Chronosferę" i wrócić w czasie, aby naprawić tę katastrofę. Oczywiście nie będzie to prosta operacja, zwłaszcza że dwie królewskie siostry "Iracebeth" (Helena Bonham Carter) i "Mirana" (Anne Hathaway) wpadają w konflikt po tym, jak ich ojciec (Richard Armitage) postanowił, że to jego młodsza córka ma go zastąpić. Być sprawiedliwym, drażliwa „Irecebeth” może nie być jego najlepszym wyborem - ale nie zamierza to tak zostawić, i wkrótce ich magiczne królestwo jest pełne konfliktów. Czy pomysłowa „Alice” zdoła naprawić rzeczy? To naprawdę nie jest najmocniejsza historia, a z Deppem w dużej mierze na uboczu (lub leżącym w łóżku) większość opowiadania pozostaje w gestii CGI. Wygląda to świetnie - à la „Złoty Kompass” (2007), z mnóstwem oszałamiających wizualizacji i wyobraźni wypuszczonej na wolność, ale fabuła oscyluje między przygodą a sentymentalnością zbyt słabo. Wasikowska prezentuje dość przyjemny wysiłek, a HBC próbuje napełnić swoją postać odrobiną popołudniowego niebezpieczeństwa, ale żadna z nich naprawdę nie ma dość do pracy, ponieważ elementy rywalizacji między rodzeństwem są wyraźnie i raczej przewidywalnie nie do końca dopieczone. To wszystko można oglądać na dużym ekranie - kolorowe i pełne życia, ale jest po prostu zbyt „Alice idzie do Narnii".