Ojciec chrzestny The Godfather

Recenzja The Godfather autorstwa Al Carlsona The Godfather to film uważany przez większość za jeden z najlepszych w historii. Od Amerykańskiego Instytutu Filmowego po głosowanie użytkowników na Internetowej Bazie Filmowej (IMDB) uważany jest za jeden z najlepszych. Jako film, który plasuje się tak wysoko jak inne arcydzieła, w tym Obywatel Kane, Pulp Fiction i 12 Rozgniewanych Mężczyzn, The Godfather to wyjątkowy kawałek kinematograficznej doskonałości, który jest nieskazitelny i po prostu szczytem dramatu kryminalnego. The Godfather obraca się wokół rodziny Corleone, włoskiej rodziny z głębokimi korzeniami w mafii Nowego Jorku. Głową rodziny Corleone jest Don Vito Corleone, człowiek dbający o swoją rodzinę i wymagający w zamian szacunku. Jego syn Michael jednak, który właśnie wrócił do domu z II wojny światowej, nie chce angażować się w rodzinny biznes. Rodzina Sollozzo, handlująca narkotykami, konfrontuje Dona i prosi o ochronę w zamian za zyski ze sprzedaży narkotyków Sollozzo. Jednak Don odrzuca ofertę, ponieważ jest przeciwny sprzedaży narkotyków. Odrzucona oferta rozpoczyna to, co staje się otwartą wojną mafijną między dwiema rodzinami, a Michael zagłębia się głęboko w styl życia mafijnego. Postacie są odgrywane przez legendarną obsadę gwiazd, w tym Marlon Brando jako Don, Ala Pacino jako jego syn Michaela i Jamesa Caana jako najstarszego syna Dona, Sonny'ego. Obsadzenie tego filmu uważane jest przez wielu za najlepiej obsadzony film w historii ze względu na ich oszałamiające występy. Wszyscy trzej główni aktorzy zostali nominowani do Oscara, ale tylko Marlon Brando zdobył Oscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego. Fascynujące jest obserwowanie, jak te postacie zmieniają się w trakcie filmu, z jedną zmieniającą się drastycznie. Reżyser Francis Ford Coppola, wychowany w rodzinie włosko-amerykańskiej w Nowym Jorku, doskonale zrozumiał kulturę włoską i film bardzo autentycznie. Wszystko, począwszy od tańców weselnych, przez kuchnię, aż po terminy używane przez postacie po sycylijsku, pochodzi z pierwszej ręki Coppoli o kulturze włosko-amerykańskiej. Włoski kompozytor Nino Rota wykonał znakomitą pracę przy tworzeniu ścieżki dźwiękowej do filmu, pomimo że nie otrzymał Oscara za najlepszą muzykę (ale zdobył Oscara za swoją pracę w kontynuacji, The Godfather: Part II). Prawie każdy rozpoznaje ikoniczne solo trąbkowe, gdy zaczyna grać. Skomponował również muzykę do innego wielkiego włoskiego filmu 8 1/2. Ten film powinien być natychmiastowo kontynuowany przez jego sequele, The Godfather: Part II, który również zdobył Oscara dla najlepszego filmu. Seria nadal posiada tytuł najwięcej nagród dla najlepszego filmu w historii serii filmowych. Oba są nieskazitelne dramaty kryminalne i zasłużyły na tytuły jako jedne z najlepszych dzieł kinematografii w historii. Gwarantuję, że nie będziesz w stanie obejrzeć tego filmu tylko raz, ponieważ staje się lepszy po ciągłych seansach. Naprawdę nie ma nic więcej do dodania niż to, że jeśli nie widziałeś dotąd tego filmu, najwyższy czas to zrobić. The Godfather to film, którego nie można odmówić.

Najlepszy film w historii... Arcydzieło młodego i utalentowanego Francisa Forda Coppoli, o rodzinie mafijnej i ich dramacie, opowiadanie historii jest doskonałe, aktorstwo dobre, czasem trochę przesadzone w przypadku Thalii Shire (siostry reżysera). Lata 70. były najlepszymi latami dla Hollywoodu.

Podczas gdy piszę tę recenzję, Ojciec Chrzestny nadal jest ukochany przez ludzi, którzy go kochają po prostu dlatego, że są im mówione, że muszą go kochać. Został napisany przez mafioza z jedynym zamiarem przedstawienia głównych mafiosów jako półbogów. Każda linia i każda scena w filmie i książce ma na celu zastraszenie ludzi i przekonanie ich, że „Mafia” i tak naprawdę każda mafioza jest nadprzyrodzoną siłą. Ten film gloryfikuje maniaków kontroli, a większość krytyków to maniacy kontroli, którzy są albo w mafii, albo myślą, że mogą do niej dołączyć. Sam film jest nudny i całkowicie nieinspirujący, nie wspominając już całkowicie bezinspirujący. Przez pięćdziesiąt lat owce kuliły się przed maniakami kontroli, którzy mówią im, że mają kochać ten film, który ich degraduje. Po prostu nie ma nic pozytywnego w tym filmie. Jego sukces zawdzięcza ludziom, którzy mają zainteresowania w filmie albo myślą, że mogą zdobyć punkty u takich osób. Jest zupełnie hollywoodzki w swojej depresyjnej naturze, a nawet w latach siedemdziesiątych był to film formułowy.

Gdy dostajesz historię napisaną w ten sposób genialnie, musiałby być ekstremalnym amator, aby ją zepsuł - a Francis Ford Coppola to żaden amator. Marlon Brando, Al Pacino, James Caan i Robert Duvall reprezentują epitom zręczności, wyrafinowania, lojalności, honoru i brutalności w tej samodzielnie zaadaptowanej historii Mario Puzo o jednoznacznie ambitnej rodzinie „Corleone” - zaczynają od zera, więc jedyną drogą jest w górę; jednak i cokolwiek muszą zrobić, aby tam dotarli. Charakteryzacje są wielowarstwowe i kolorowe; Diane Keaton nie ma pojęcia, w co się pakuje! John Cazale w roli bezkręgacza brata „Fredo” też jest świetny. Nino Rota ponownie wyciąga wszystkie asy z rękawa, aby nadać temu filmowi ścieżkę dźwiękową, która pomaga ugruntować jego miejsce wśród najlepszych kiedykolwiek stworzonych. Moja jedyna krytyka, i to tylko lekka, to że mikser dźwięku mógłby być nieco podbity. Wiele dialogu - szczególnie od Branda - graniczy czasami z niesłyszalnością.