Elektroniczny morderca The Terminator

Nie mogę. Nikt nie wraca do domu. Nikt inny nie przechodzi. To tylko on - i ja. To zabawne naprawdę, pisanie recenzji Terminatora w dzisiejszych czasach wydaje się trochę bezcelowe, mam na myśli, że każdy, kto chciał go zobaczyć, już to zrobił. W rzeczywistości efekty są trochę zardzewiałe teraz, ale to nie ma znaczenia, były niesamowite w 1984 roku. To jest świetna historia pełna energicznej akcji, doskonałych charakteryzacji i atmosfery tech-noir. Jego miejsce w panteonie filmów science fiction jest zapewnione, jego wpływ na gatunek niezaprzeczalny, podczas gdy główni członkowie obsady cementowali swoje miejsce w świątyni sławy sci-fi. Naprawdę nie trzeba więcej mówić, Terminator to kinetyczna, żywa komiksowa produkcja filmowa, eleganckie tworzenie filmu, z precyzyjnym tempem i historią, która jest genialnie złożona i całkowicie przekonująca. 9/10

Napisanie recenzji do tak starego filmu wydaje się być bezcelowe, jednak ponieważ jest to jeden z moich ulubionych filmów, postanowiłem ją napisać. Moim zdaniem Terminator to piękna, a zarazem tragiczna historia miłosna osadzona w tle przyszłości i przeszłości. Żołnierz z przyszłości zostaje wysłany do lat 80., aby ocalić matkę przywódcy oporu (Johna Connora) przed zaawansowaną technologicznie zabójczą machiną. Wszyscy to wiemy. To, co kochałem, to fakt, że ten żołnierz, Kyle Reese, zgłasza się na tę misję samobójczą dobrowolnie. Zgłasza się z jednego powodu, ponieważ zakochał się w tej kobiecie, Sarah Connor. Choć dzieliły ich dziesięciolecia czasu i Dzień Sądu, jej syn opowiada mu te historie o swojej matce Sarah i daje mu jedno zdjęcie, celowo zmuszając Reese'a do zakochania się w swojej matce, a to jest powód, dla którego podróżuje w czasie i wykonuje niemal niemożliwe zadanie. Ocalić i chronić Sarah Connor, aby ocalić ludzki gatunek w przyszłości i zabić super złego T-800 z niską technologią i niechętną Damsel.

Więc wiem, że mówienie tego stawia mnie w mniejszości, ale pierwszy film Terminator jest właściwie moim ulubionym z serii. To nie jest krytyka drugiego filmu, Judgment Day jest niesamowity. Ale bardzo podoba mi się bardziej ponury, ciemny, sci-fi horrorowy nastrój oryginału (jest to jednak krytyka każdego filmu w serii, który pojawił się po T2). Schwarzenegger jako tytułowy Terminator to trafione obsadzenie. Po pierwsze, wszelkie ograniczenia, jakie miał w zdolności aktorskiej w latach 80., są zepchnięte na bok przez fakt, że gra zimny, nieczuły automat. I potraficie sobie wyobrazić, że ktoś, kto wygląda tak, idzie za wami? Zapomnijcie o tym, że ma arsenał w kieszeni, zapomnijcie o tym, że ma niemal niepowstrzymany metalowy egzoszkielet, Arnie jest już maszyną! Być ściganym przez tego człowieka byłoby przerażające, a tę grozę czujecie w wykonaniu głównych postaci. Terminator to jeden z najlepszych filmów, jakie kiedykolwiek widziałem, a widziałem wiele.

Dobry film, może obejrzę go ponownie i mogę go polecić.

No to jest, film, który rozpoczął wszystko i Arnold nie był wiarygodny jako robot? Wydawał się groźny i przerażający, a silny akcent naprawdę pasował do roli.

Pierwszy film Jamesa Camerona od razu pokazuje jego niezrównane mistrzostwo w filmach science fiction o akcji i budowaniu świata, co czyni Terminatorem złotym standardem thrillerów science fiction.

Arnold Schwarzenegger przybywa do Los Angeles w 1984 roku, w swoim urodzinowym stroju, i z misją. Po pierwsze, aby zdobył jakieś ubranie, a potem wyeliminował wszystkich ludzi o nazwisku 'Sarah Connor' wymienionych w książce telefonicznej. Chwile później przybywa 'Kyle' (Michael Biehn) z zamiarem udaremnienia tego nikczemnego planu - i wkrótce rozpoczynają się wyścigi. Tymczasem 'Sarah' (Linda Hamilton) jest błogo nieświadoma, że jest celem, dopóki wiadomości nie zaczną informować o brutalnym zabójstwie jej imienniczek. Jest przestraszona i szuka schronienia w klubie nocnym, podczas gdy najlepsi policjanci miasta ruszają na jej ratunek. Problem polega na tym, że Arnie to nie tylko duży, umięśniony facet, to duży, umięśniony maszyna do zabijania - i niemal nieśmiertelny na dodatek. 'Kyle' i 'Sarah' teraz mają dużo pracy, aby pozostać przy życiu i jednocześnie wymyślić plan, który zniszczy jej wroga zanim on zniszczy ich - i praktycznie każdego innego, z którym się zetknie! Oprócz muzyki z syntezatorów - która zestarzała się dość źle - ten film wciąż pozostaje solidnym i rozrywkowym filmem science fiction i horror. Owszem, scenariusz nigdy nie jest priorytetem Jamesa Camerona, i tutaj nie jest inaczej, ale tempo filmu i oszczędne, ale skuteczne użycie efektów specjalnych budują do dość ekscytującego finału, który warto obejrzeć z zaskakującym stopniem zagrożenia aż do samego końca. Hamilton nie jest zbyt dobrą aktorką, ale w miarę jak akcja nabiera tempa, świetnie współpracuje z Biehnem, co sprawia, że całość warto obejrzeć na dużym ekranie nawet teraz, niemal czterdzieści lat później.

Nie można z nim negocjować. Nie można z nim rozmawiać. Nie czuje litości, ani skruchy, ani strachu. I na pewno nie przestanie... nigdy, dopóki nie umrzesz!