Klub winowajców The Breakfast Club

The Breakfast Club jest uważany za kultowy film lat 80. i zajmuje miejsce jako klasyczny klasyczny film. Pięciu uczniów, którzy nie mieli nic wspólnego, spędzili sobotnią korektę razem w bibliotece szkolnej i podczas tego czasu ujawnili sobie dusze i stali się The Breakfast Club. Film jest komediowo-dramatyczny i jest zaskakująco głęboki. Aktorstwo jest genialne, a postacie stopniowo dekonstruują standardowe stereotypy kolegów i pokazują, że w rzeczywistości mają wiele wspólnego. Jest to zabawne, smutne i na zakończenie podnoszące na duchu. Jeśli od dłuższego czasu nie oglądaliście go, być może nadszedł czas, aby go ponownie obejrzeć. Jeśli go jeszcze nie widzieliście, polecam obejrzenie go jako świetny film kapsułowy, który ma tematy, które wciąż rezonują.

Wydany w 1985 roku i napisany i wyreżyserowany przez Johna Hughesa, „The Breakfast Club” to teen dramedy o pięciu uczniach szkoły średniej z pięciu różnych subkultur podczas całodniowej kary w weekend w ich podmiejskiej chicagowskiej szkole. Molly Ringwald gra popularną dziewczynę, Emilio Estevez sportowca, Anthony Michael Hall Brainiac nerga, Judd Nelson palącego buntownika i Ally Sheedy neurotycznego outsidera. Paul Gleason i John Kapelos są obecni jako dyrektor i woźny.

Absolutny klasyk, a bez błędu. Jeśli się nie zgadzasz, przepraszam, mylisz się. John Hughes był absolutnym geniuszem.

Mógłbym mieć problem z przypomnieniem sobie jakiegokolwiek innego filmu z Juddem Nelsonem, ale tutaj naprawdę błyszczy. Jest oczywistym buntownikiem wśród pięciu nastoletnich młodzieńców, którzy zostali wciągnięci do szkoły w sobotę na pozornie bezcelowe aresztowanie. To jest raj dla ich dyrektora "Vernona" (Paul Gleason), który czerpie przyjemność z ćwiczenia swojej stopniowo malejącej władzy nad swoimi podwładnymi. Podczas gdy pozostawia ich do pracy, oni zabierają się za składanie i rozkładanie charakterów innych. Nelson ("Bender") jest wyjęty spod prawa: głośny, bezczelny i upierdliwy. „Andrew” (Emilio Estevez) to sportowiec szkolny; „Claire” (Molly Ringwald) jest nieco odseparowana od grupy; „Brian” (Anthony Michael Hall) to kujon, a „Allison” (Ally Sheedy) - cóż, ona jest zagadką grupy, rzadko przyczyniając się, podczas gdy „Bender” rozpoczyna półtorej godziny, która pozwala im na odkrycie - czasem chętniej niż nie, niektóre z najbardziej prywatnych i kontrowersyjnych aspektów ich osobowości. Podczas gdy ich opiekun zostaje rozproszony w piwnicy z woźnym „Carlem” (John Kapelos) ta niegdyś rozproszona grupa zbuntowanych zaczyna zdawać sobie sprawę, że mają o wiele więcej wspólnego, niż początkowo myśleli i dzięki naprawdę potężnemu scenariuszowi i bardzo naturalnym występom, zaczynamy dostrzegać coś o wiele mniej przewidywalnego wyłaniającego się z tych ludzi. Oczywiście, są tu tradycyjne historie upadłych rodzin lub szalonych rodzicielskich aspiracji lub buntu, ale są one tutaj przedstawione z dużą dawką humoru i większym stopniem wiarygodności niż w wielu filmach, które tylko powtarzają te same stare łuki fabularne, jakby były wykładami na uczelniach. Nie ma tematów tabu, ale zupełnie nic graficznego, gdy próbują znaleźć nowy cel dla swojego życia. John Hughes mieszający komedię z bardziej poważnym podejściem, a ci aktorzy dostarczają coś trochę innego.