Ja, robot I, Robot

I, Robot (2004), utrzymuje się w panteonie gatunku?

Will Smith gra zazdrosny i zrzędliwy, i robi to bardzo dobrze. Ale potem robi praktycznie każdą rolę bardzo dobrze. Wizja przyszłości, której wszyscy się spodziewamy, a jedynymi miłymi ludźmi są roboty.

Will Smith to policjant, który nienawidzi sztucznej inteligencji z nienawiścią; mimo że ma znaczną część swojego ciała złożoną z ulepszonych protez po wypadku samochodowym. Kiedy kierownik największej firmy produkującej roboty popełnia samobójstwo, musi zbadać sprawę i wkrótce odkrywa spisek mający na celu podporządkowanie ludzkości. "Ja, robot" to inteligentne ujawnienie tego, jak AI mogłoby przejąć kontrolę nad światem; głównie poprzez wykorzystanie obojętności ludzi, naszej obsesji na punkcie wygody i zależności od technologii. Smith i Bridget Moynahan - oraz Alan Tudyk jako "Sonny" zbuntowany robot zaprojektowany do ujawnienia spisku - prezentują dobre zabawne występy, gdy próbujemy powstrzymać robotyczną rewolucję. To całkiem dobrze napisane, stylowo przedstawione i szybko reżyserowane kilka godzin.

Film „Ja, robot“ z 2004 roku dostarcza solidny sci-fi akcyjny doświadczenie. Wizualnie wyróżnia się na tle swojej epoki, z doskonałym przedstawieniem futurystycznego Chicago i świetnie zaprojektowanymi robotami. Reżyseria Alexa Proyasa tworzy chłodną i mroczną atmosferę, która pasuje do centralnej koncepcji „czy roboty się przeciwko nam obracają?“. Will Smith jest rozrywkowy, choć jego postać z nienawiścią do robotów jest trochę przesadzona. Scenariusz ma kilka słabych momentów i dziur w fabule, a wydaje się, że mogliby skuteczniej zbadać prawa Asimova. Niemniej jednak sekwencje akcji są zabawne, a tempo utrzymuje zainteresowanie.