Smażone Zielone Pomidory Fried Green Tomatoes

Niesprawiedliwie zapomniany film, dość emocjonalny, który kobiety uważają za bardzo dobry, a mężczyźni mogą go lub nie lubić, w zależności od ich tolerancji dla filmów z większym ładunkiem emocjonalnym.

Evelyn (Kathy Bates) i jej mąż Ed (Gailard Sartain) przechodzą przez swoje małżeństwo tylko mechanicznie. Dawno temu przestali robić cokolwiek dla siebie, a ona jest trochę zmęczona. Kiedy odwiedza przyjaciółkę w domu spokojnej starości, spotyka kruchą, ale żywą Ninny (Jessica Tandy) i zaczynają rozmawiać. Starsza pani zaczyna opowiadać historie ze swojego młodszego życia na wsi w Alabamie i o swojej szwagierce Idgie (Mary Stuart Masterson). W ciągu następnych tygodni i miesięcy Evelyn uzależnia się od słuchania historii, tak jak my, o rasowych i seksualnych nierównościach, niesprawiedliwościach i radościach, gdy ta mała społeczność stopniowo i czasami brutalnie ewoluuje. Skutki tego retrospektywnego spojrzenia są dosyć głębokie dla młodszej kobiety, która zaczyna czuć się wzmocniona tym, co słyszy. Jej pewność siebie rośnie - nawet jeśli jej składki ubezpieczeniowe rosną - i zaczyna podejmować kroki w celu poprawy swojej sytuacji domowej. Fotografia i wciągająco opracowany scenariusz silnie i z sympatią ilustrują walki niemal każdego w latach 20., gdzie rasizm i bigoteria zawsze były na wyciągnięcie ręki; KKK swobodnie się rozwijało, a jakakolwiek międzyrasowa relacja była po prostu niebezpieczna. Silny wkład mają także Mary-Louise Parker jako stateczna córka kaznodziei Ruth i Stan Shaw jako Big George jako siła inspiracji w obliczu przeciwności, która przenosi się na życie w latach 90. Tandy i Bates udowadniają, że są doskonałym duetem, mieszać dobro złem, szczęście ze smutkiem i zdroworozsądkową stoicyzm, aby stworzyć zaokrąglone i wiarygodne postacie, pewną dawkę nostalgii i mnóstwo psot. Jest to nieco różowe, ale warto zerknąć na to jako na zespół obsady w najlepszym wydaniu.