Lina Rope

Nie mogę uwierzyć, że dopiero teraz to widzę. To jest świetne. W zasadzie sztuka teatralna. Nie mogło być więcej niż 15 ujęć. Koniec sprawił, że się popłakałem. Wielkie uznanie.

Lina była pierwszą współpracą Alfreda Hitchcocka i Jamesa Stewarta. Później powstały filmy "Okno na podwórze", "Człowiek, który wiedział za dużo" i w końcu "Zawrót głowy". Będąc pierwszym i zarazem pewnym eksperymentalnym filmem Hitchcocka, jest najmniej udany z czterech. Nakręcony jak sztuka teatralna, głównie w jednym pomieszczeniu i z tylko kilkoma członkami obsady, koncept, jak to zostało zrealizowane, jest dzisiaj nadal intrygujący. Nakręcony w około dwunastu ujęciach, jedynym momentem, kiedy kamera kiedykolwiek odcina, jest gdy zbliża się do pleców kogoś i potem przechodzi na drugą stronę. To jest charakterystyczny znak jedynych cięć w całym filmie.

Mogę być całkowicie w błędzie, ale jest coś nieco homoerotycznego w relacji między Johnem Dallem („Brandonem“) i Farleyem Grangerem („Philipem“) w tej dość niezgrabnej historii morderstwa, która jest mniej tajemnicza i bardziej chwaląca się ćwiczeniem. Dwójka, którzy zamordowali swojego kolegę z college'u „Davida“, zapraszają kilka osób na kolację, na której para - zwłaszcza Dall - prezentuje się jako nieprzyjemni mężczyźni z głęboko źle umiejscowionym kompleksem wyższości. Kiedy ich odrażającość jest wzmacniana nadmiernym pewności siebie i alkoholem, ich były nauczyciel ze szkoły „Rupert” (Jimmy Stewart) zaczyna podejrzewać, że brak „Davida” (bardziej podejrzany, ponieważ jego ojciec, Sir Cedric Hardwicke, przyszedł na kolację) jest więcej, niż się wydaje; i niedługo zaczyna łączyć dwa i dwa. Długie ujęcia pomogły mi skutecznie budować napięcie, ale dialog był nieustanny, a cienka granica między charakteryzacją a irytacją - przynajmniej dla mnie - została przekroczona. Jeśli celem Dalla było zrazić pokój i widzów, to mu się spektakularnie udało - i jak powiedziano w zwiastunie - to z pewnością nie film, którego kiedykolwiek zapomnisz.

Ktoś powinien był zatrzymać Hitchcocka w tych wszystkich innowacjach...

Film kończy się strzałem, jak żaden inny film dotąd nie zrobił.

_Rope_ jest często chwalone za swą techniczną ambicję, lecz nie zapewnia autentycznego napięcia. Gimmick z jednym ujęciem przyćmiewa opowieść, pozostawiając wrażenie, że bardziej przypomina scenę teatralną uwięzioną w formacie filmowym. Urokliwy urok Jimmy'ego Stewarta wydaje się tu nie na miejscu; jego zwykła powaga jest dziwnie stłumiona, sprawiając, że jego obecność jest bardziej rozpraszająca niż dowodząca. John Dall jest prawdziwym gwiazdorem, wnosząc grzeszną nutę do w przeciwnym wypadku mdłej obsady. Wielokrotnie chwalony homoseksualny podtekst nie jest w stanie zrekompensować braku napięcia czy stawek. Fascynujący eksperyment, ale z pewnością nie Hitchcock w swoim najlepszym wydaniu.