Chicago Chicago

Miliony pięknych kobiet bawi się wokół w kostiumach showgirl i bieliźnie. W latach dwudziestych XX wieku w Chicago Velma Kelly i Roxie Hart znajdują się na karuzeli za zabójstwo swoich kochanków i starają się zdobyć sławę, która ochroni je przed szubienicą przy pomocy sprytnego prawnika. Ludzie krytykują tę zabawną satyryczną musicalową komedię za to, że jest wulgarna, ale trudno byłoby wyśmiewać skorumpowane cele mediów i systemu sądowego bez pokazywania, hm, wulgarności. To jest sens pierwotnej sztuki „Chicago” i wszystkich jej następnych inkarnacji, w tym tego uznawanego filmu z 2002 roku: ilustrowanie i sarkastyczne potępienie wulgarności poprzez dowcipny musical. „Chicago” bez wulgarności byłoby podobne jak „Apokalipsa teraz” bez wojny. Film trwa 1 godzinę i 53 minuty.

Z przedstawienia Roba Marshalla ("Into the Woods") i Billa Condona ("Dreamgirls") pochodzi ten uroczy satyryczny atak na celebrytów przestępców. Na podstawie sztuki z 1975 roku, a w rolach głównych Renée Zellweger, Catherine Zeta-Jones i Richard Gere. Akcja rozgrywa się w epoce jazzu w Chicago, Illinois. "Chicago" opowiada historię dwóch kobiet na szubienicy, które mają nadzieję, że sława i bogactwo ochronią je przed szubienicą. Velma Kelly (Zeta-Jones) to artystka sceniczna, która zabija swoją siostrę i męża tuż przed występem. Roxie Hart (Zellweger) obserwuje występ i podziwia Velmę, marzy o tym, żeby pewnego dnia stanąć na scenie tak jak ona. Przekonana, że dzięki pomocy Freda Casely'ego (Dominic West) dostanie to, czego pragnie. Jednak gdy okazuje się, że Casely to wykorzystujący kłamca uwodziciel, Roxie jest zdenerwowana i zdradzona. To sprawia, że zabija go z zemsty, próbuje przekonać swojego męża Amosa (John C. Reilly), żeby wziął winę na siebie. Jednak jego historia nie robi wrażenia na Harrisonie (Colm Feore) i Roxie zostaje aresztowana, dowiaduje się, że grozi jej kara śmierci. Roxie później poznaje skorumpowaną, ale opiekuńczą nadzorczynię więzienną Mamę Morton (Queen Latifah), która udziela jej kilku przydatnych rad, jak wygrać apelację sądu. Roxie później zostaje klientką skorumpowanego gaduły Billy'ego Flynna (Gere), który zdeterminowany jest pomóc jej wygrać swą sprawę. Billy przekupuje prasę historią o tym, jak Roxie zabiła Freda w samoobronie. Jednocześnie wpada w konflikt z Velmą po tym, jak prasa zaczyna umieszczać jej imię w nagłówkach. Sława Roxie jest niemal krótka, dopóki nie udaje ciąży. Teraz z napuchniętą głową zwalnia Billy'ego przekonana, że sama potrafi wygrać sprawę. Niestety jest zmuszona przyjąć Billy'ego z powrotem po zobaczeniu, że inna więźniarka zostanie stracona. Jednocześnie Amos zaczyna wątpić w "dziecko" Roxie. Przekonany, że to nie jego dziecko, postanawia złożyć pozew o rozwód. W dzień procesu Billy przewraca salę sądową do góry nogami i udaje się przekonać ławę przysięgłych, że Roxie jest niewinna, Amos dowiaduje się, że ciąża była oszustwem i w końcu ją opuszcza. Teraz, gdy Roxie jest wolna, próbuje spełnić swoje marzenie, ale Velma tłumaczy jej, że występ solowy nie jest tym, czego Chicago szuka. Roxie odrzuca ofertę z powodu zazdrości Velmy wobec niej i braku gościnności, gdy były na szubienicy. W końcu Velma przekonuje ją, że nie muszą być przyjaciółmi, aby być partnerkami. Marzenie Roxie staje się rzeczywistością, gdy ona i Velma są teraz najgorętszym aktem w Chicago. Ale pozostaje jedno pytanie, czy to naprawdę się zdarzyło, czy wszystko jest w głowie Roxie?

Chwała Robowi Marshallowi za wzięcie obsady, która niekoniecznie jest oczywista dla tej historii i ukształtowanie ich w zabawną trójkę. Scenariusz został nieco ocenzurowany i okazuje się naprawdę dość cienki: "Roxie" (Renée Zellweger) i "Velma" (Catherine Zeta-Jones) to obie skazane morderczynie, które zrobią praktycznie wszystko, aby uciec od kary śmierci. Wykorzystując swoje umiejętności tancerki oraz dar przyciągania uwagi, muszą spróbować zaangażować podejrzanego prawnika "Billy'ego Flynna" (Richard Gere), aby pomógł im wydostać się z pazurów strażniczki więziennej "Mamy Morton" (wspaniała Queen Latifah). To wszystko jest dość poboczne wobec oszałamiającego wyglądu tego filmu. Czasami trochę mylące, gdyż kostiumy zdają się sięgać od lat 20. do rzeczy, które można zobaczyć w "Saturday Night Fever", ale chodzi tylko o styl; obaj główni aktorzy mają go w nadmiarze. Zeta-Jones, zwłaszcza, ma klasyczną seksowność w swoim wykonaniu; Zellweger bardziej niewinność, a Gere jest idealnym człowiekiem na tę pracę udowadniając, że też potrafi rozruszać swoje (i nasze) stopy. Oryginalna sztuka Fosse pozostaje podstawą dla tego filmu, a piosenki Kandera i Ebb są mocno wykonane z utworami "All That Jazz", "Funny Honey" i "Razzle Dazzle", wszystko pięknie skoreografowane i dostarczone. Nadal wolę intymność (i szorstkość) produkcji scenicznej, ale jeśli chodzi o adaptacje filmowe - ta jest bardzo rozrywkowa i zdecydowanie warta obejrzenia.

Chapeau bas dla Roba Marshalla za wzięcie obsady, która nie jest oczywista dla tej historii i ukształtowanie ich w zabawną trójkę. Scenariusz został nieco ocenzurowany i okazał się naprawdę dość cienki: „Roxie” (Renée Zellweger) i „Velma” (Catherine Zeta-Jones) są obie skazanymi morderczyniami, które zrobią praktycznie wszystko, aby uciec od kary śmierci. Wykorzystując swoje umiejętności jako tancerki i zdolności do przyciągania uwagi, muszą spróbować zaangażować podejrzanego prawnika „Billy'ego Flynna” (Richard Gere), aby pomógł im uciec spod kogutów więziennej strażniczki „Mamy Mortony” (wspaniała Queen Latifah). To wszystko jest dość poboczne w porównaniu z oszałamiającym wyglądem tego filmu. Czasami trochę mylące, gdyż kostiumy wydają się przemieszczać się w czasie od lat 20. do rzeczy, które można zobaczyć w „Saturday Night Fever”, ale wszystko to dotyczy stylu; i obaj główni aktorzy mają go pod dostatkiem. Zeta-Jones, zwłaszcza, ma z klasą seksowność w swoim wykonaniu; Zellweger bardziej niewinności, a Gere jest idealnym człowiekiem na to stanowisko, udowadniając, że także potrafi rozruszać nasze (i swoje) palce. Oryginalna sztuka Fosse pozostaje podstawą dla tego filmu, a piosenki Kandera i Ebb są silnie wykonane z „All That Jazz”; „Funny Honey” i „Razzle Dazzle” wszystko wspaniale zaaranżowane i dostarczone. Nadal wolę intymność (i szorstkość) produkcji scenicznej, ale jeśli chodzi o adaptacje filmowe - ta jest bardzo rozrywkowa i naprawdę warta obejrzenia.