Między Słowami Lost in Translation

Dla miłośników filmów. Jeśli nie podobał ci się Życie morskiego śledczego Steve'a Zissoua, to nawet nie myśl o Zagubieni w tłumaczeniu. Dowcipy są suche, a dialog jest słaby. Przynajmniej w Życiu morskiego śledczego mieli śmieszne stroje. Jako podróżnik po świecie potrafię docenić jetlag i ogólne marnowanie czasu przez cały film. Na pewno poczujesz się zagubiony. Chociaż kilka razy śmiałem się głośno z Bill Murray i jego ripost, W ŻADNYM WYPADKU przeciętni fani filmów nie powinni uważać, że to komedia. To niezależny film artystyczny i powinien być traktowany jako taki.

Prawdziwa miłość przekracza wyrażanie seksualne. Wydany w 2003 roku i napisany oraz wyreżyserowany przez Sofię Coppolę, "Zagubieni w tłumaczeniu" odniósł duży sukces w latach 2003-2004. Opowiada o starzejącym się aktorze, Bobie Harrise (Bill Murray), który przebywa w Tokio przez tydzień na planie reklam. Jego życie rodzinne jest nudne i przeżywa kryzys wieku średniego. Spotyka atrakcyjną dwudziestolatkę, Charlotte (Scarlett Johansson), która jest w Tokio ze swoim mężem fotografem, ale ten większość czasu jest poza domem i traktuje ją jak oczywistość. Film jest dojrzały i artystyczny, trzeba być w odpowiednim nastroju/dojrzałości, aby go docenić. Film odnosi sukces jako zabawna analiza społeczna, głęboka historia miłosna oraz wizualno-muzyczna uczta. Skoncentruję się tylko na głębokim elemencie miłości. Film skutecznie prezentuje, że prawdziwa miłość przekracza różnicę wieku i możliwe jest bycie żonatym, a jednocześnie doświadczanie romantycznej miłości do innej osoby. Koniec filmu jest silny i wywołuje łzy. To tylko starszy mężczyzna i zbyt młoda kobieta obejmujący się pośród 20 milionów obcych. Łzy płyną, wymieniane są pocałunki i ciche słowa są szeptane. Nie mogliby być parą, nawet gdyby nie byli małżeństwem, i wiedzą, że nigdy się już nie zobaczą, przynajmniej na tej płaszczyźnie fizycznej. Ale ich miłość została wyrażona i będzie pielęgnowana na wieki.

Zagubieni w tłumaczeniu to jeden z moich ulubionych filmów wszech czasów. Film przyciągnął mnie, gdy pierwszy raz go zobaczyłem w kinie (co wtedy było nietypowe, ale mój multipleks to pokazał) i od tego czasu obejrzałem go dziesiątki razy. Bill Murray i Scarlet Johansson są obydwoma świetni, a reżyseria Sophie Coppoly, która uwzględniła dźwięki i obrazy Tokio (miasta, które zawsze mnie ciekawiło i chciałem je odwiedzić), była niesamowita.

Pierwszy raz, gdy obejrzałem(am) Zagubieni w tłumaczeniu, wiele lat temu, bardzo mi się spodobało. Mam słabość do cichych filmów, które mają dobrą obsadę, dowcip i dobry dialog. Często, jak w przypadku tego filmu, historia jest po prostu opowiedziana od początku do końca bez skomplikowanych skoków tam i z powrotem z retrospekcjami, ani nie jest skomplikowana poprzez wielokrotne perspektywy. I faktycznie, kupiłem(a) używany egzemplarz Zagubieni w tłumaczeniu na DVD. Po wszystkim wreszcie niedawno obejrzałem(am) go ponownie. Film nadal mi się podoba. Lubię oglądać Billa Murraya i daje on świetny stonowany występ jako aktor w odwrocie od swoich najlepszych czasów i jeżdżący na swojej renomie. Scarlett Johansson również gra świetnie. Są dowcipni i prezentują subtelne poczucie humoru. Mimo to, nie podobał(a) mi się tak bardzo jak pamiętam z wcześniej; brakowało mi czegoś. Potem obejrzałem(am) dodatkowe wideo Behind the Scenes. Wiecie, Jak to powstawało... i zdałem(a) sobie sprawę, że podobało mi się tak samo jak sam film. Zmusiło mnie to do myślenia, że może film był zbyt zrelaksowany. Kiedy postać Scarlett o imieniu Charlotte rozmawiała ze swoim mężem, byli cisi i grzeczni, gdy rozmawiała z Billem Murrayem jako Bobem, byli cisi i grzeczni, a gdy Bob rozmawiał z żoną przez telefon w domu, byli cisi i grzeczni, nawet gdy była wyraźnie zirytowana. Być może film skorzystałby z trochę pasji, trochę więcej intensywności tu i tam. Cieszę się, że obejrzałem go po raz drugi, ale nie spodziewam się, że zachowam DVD na przyszłe obejrzenie.