Star Trek Star Trek: The Motion Picture

Film Star Trek: The Motion Picture jest unikalny w serii pełnometrażowych filmów. Przedstawia olbrzymią, tajemniczą chmurę kosmiczną o nazwie V'ger, która podróżuje przez galaktykę i zagraża Ziemi, unicestwiając intruzów na swojej drodze; pochodzenie V'gera jest ujawnione na końcu. Film porusza najgłębsze pytania życia i powód naszego istnienia. Głównym przesłaniem jest wewnętrzna potrzeba poszukiwania swojego Stwórcy i pojednanie z nim w celu osiągnięcia wyższego poziomu świadomości. Większość dzieci i młodych dorosłych nie zrozumie filmu ani im się nie spodoba. TMP to dojrzała, cerebralna historia sci-fi z bardzo niewielką ilością akcji. Jest to głęboki film, który wymaga głębokiego zastanowienia. Moment Spocka w szpitalu, gdy chwyta rękę Kirka, a później kiedy płacze nad V'gerem, to przykład głębokości emocji. Film jest wyjątkowy i doskonały.

Nudne. To oznacza, że zaczyna się świetnie. Pierwsze kilka minut daje wrażenie, że ten film będzie epicki... a potem resztę najlepiej spędzić patrząc na telefon, czyścąc paznokcie, oglądając, jak linoleum się zwija, rozmrażając zamrażarkę... znalezieniem czegokolwiek innego, co możesz robić, podczas gdy gra w tle, tylko po to, abyś nie umarł z nudy. I mówię to jako fan Star Treka.

Ta recenzja jest sprawiedliwa wobec filmu, który dość wiarygodnie kontynuuje serial telewizyjny. Charakteryzacje są mniej więcej takie same, choć trochę starsze - co pomaga nadać mu pewną spójność; ale scena otwierająca trwa bez końca. Przesłanka jest naciągana do granic możliwości i przepełniona metaforami oraz pseudofilozoficznymi frazesami; a akcji jest niewiele. Persis Khambatta, która gra „Ilia” - łącznik między wszechmocną obcą potęgą a naszą grupą nieustraszonych awanturników - jest niemalże robotyczna i bezbarwna; podobnie jak ogólny wątek filmu. Wydaje się zagubiony między filmem przygodowym a filmem z głębszym przesłaniem do przekazania; w rezultacie nie spełnia dobrze żadnego z tych frontów. Na szczęście pojawiły się kolejne, lepsze filmy - ale ten najlepiej jest zapomnieć.