Magia uczuć The Fall

Być może zbyt ambitny ten dramat poprzez opowieść dla dzieci. Fotografia jest jednak świetna.

To jest dość przyjemne przedstawienie wielojęzycznych scenariuszy w stylu Tysiąca i jednej nocy, gdzie „Roy” (Lee Pace) znajduje się w szpitalu w Los Angeles lat dwudziestych XX wieku. Wcześniej był kaskaderem filmowym, ale wypadek pozbawił go możliwości poruszania nogami, a ponieważ nauka medyczna była dość ograniczona, jest praktycznie przykuty do łóżka. W szpitalu znajduje się także młoda „Alexandria” (Catinca Untaru), która dochodzi do siebie po złamaniu ręki i potrzebuje trochę rozbawienia. Dzięki żywej i zróżnicowanej wyobraźni zaczyna opowiadać swojej nowej przyjaciółce fantastyczne opowieści o zbójcach i niewolnikach, którzy starają się pokonać uosobienie zła, jakim jest „Odrażający”. W trakcie podróży staje się zafascynowana, gdy „Czarny Zbój” próbuje pomścić śmierć swojego „Niebieskiego” brata, współpracując z równie zaniepokojonym „Luigim” (Robin Smith), który okazuje się być dość zręczny, jeśli chodzi o wybuchające rzeczy! Faktycznie, przed zbyt długo mamy całkiem sporo osób zdeterminowanych, by doprowadzić swojego nikczemnego przeciwnika do księgi. Jednak istnieje metoda w jego szaleństwie opowiadania tych historii. Powierza jej zadanie zdobycia dla niego niektórych lekarstw, których nie może uzyskać od pielęgniarek. Kiedy odkryjemy, o co chodzi, zaczynamy doceniać, że „Roy” ma własny mroczniejszy plan. Pytanie może brzmieć, czy jego opowieści stworzą więź z młodym człowiekiem, która mogłaby go odwrócić od tej ścieżki? To świetna zabawa, z mnóstwem akcji zapakowanej w dwie godziny, które naprawdę szybko mija. Występ Daniela Caltagirone jako złoczyńcy przypomniał mi trochę sierżanta z starego serialu telewizyjnego „Zorro” - groźny, ale w niemal ojcowskim stylu, a z mnóstwem szarży i szermierki, pirotechniki i fantastycznej tajemnicy tak łatwo jest dla nas zagłębić się w jego opowieści, jak dla młodej „Alexandrii” - i to postać, którą gra młoda panna Untaru - nadając entuzjazm, trochę zdumienia, a następnie coś zupełnie bardziej poruszającego. Muzyka jest żywa, dialog często dość zabawny, a styl portmanteau opowiadania rozdziałowego dobrze się sprawdza. Jest to dla dorosłych; można to dostrzec praktycznie od samego początku i naprawdę mi się to podobało.