Przełamując fale Breaking the Waves

Chociaż niezbyt oceniłem fabułę, uważam, że występ Emily Watson jako "Bess" jest naprawdę świetny. Mieszka na odległej szkockiej wyspie i ma wyjść za pracownika platformy wiertniczej "Jana" (Stellan Skarsgård). Mieszkańcy wyspy w jakiś sposób to akceptują i wszystko jest w porządku, dopóki nie doświadczy bólu jego powrotu na platformę. Tęskni za nim i regularnie rozmawia z Bogiem w ich małym kościele. W jednej takiej okazji prosi Go, aby posłał jej męża do domu. No, posłał go - ale po tragicznym wypadku, który go całkowicie okaleczył. Jest zdeterminowana, by się o niego troszczyć za wszelką cenę, ale on ma inne plany i przekonuje ją, że powinna poszukać innego kochanka. Jakimś sposobem wkradła się jej do głowy myśl, że każdy akt seksualny, który wykonuje, poprawia jego stan - i tak, no cóż, możesz się domyślić, do czego dopuszcza się w swoich wysiłkach przywrócenia go do zdrowia. Katrin Cartridge ("Dodo") i Adrian Rawlins ("Dr. Richardson") dobrze wspierają tę historię o kochającej, niedojrzałej i troskliwej postaci, która zagłębia się w najgłębsze zakamarki przed zakończeniem, które dla mnie całkiem dobrze podsumowuje okrucieństwo - i nieprawdopodobieństwo - fabuły. Co właściwie zamierza dla swojej żony - którą wyraźnie uwielbia? Ważne jest także nieugięte zaatakowanie rzekomego dobroczynnego charakteru lokalnego księdza "wee-free", którego zachowanie wobec niej podczas finału jest mało mniej niż skandaliczne. Pyta nas także o religijność i profesję medyczną (lub, na pewno, jej skuteczność) i znowu uważam to za irytująco nierzeczywiste. Czy zdarzają się cuda? Cóż, może tak, ale tutaj były to złe cuda! Film jest intensywnie sfilmowany, fotografia jest kreatywna i pełna wyobraźni, a wszystko ma w sobie intymność, głównie dzięki doskonałej Watson i ilustracji myślenia na małej wyspie, która jest niemal klaustrofobiczna, ale całkowicie fascynującą demonstracją umiejętności tego reżysera wzbudzania refleksji!

Brzydki film na wszystkich poziomach, który obraża naszą inteligencję. Dla mnie kino to sztuka opowiadania dobrych historii, czy to fikcyjnych, prawdziwych czy mieszanych z fikcją i prawdziwymi faktami. Ma ono jasną rolę społeczną, często skłania ludzi do myślenia lub stawiania trudnych pytań. Jednak są reżyserzy, którzy zdają się żywić kontrowersją, czyli starają się użyć kina do szokowania lub imponowania, przyciągając uwagę najgorszymi i najbardziej egoistycznymi powodami. Lars von Trier jest taki: kocha dobrą kontrowersję i nie przejmuje się krytyką, pod warunkiem, że się o nim mówi. I dlatego mi się nie podoba i nie uważam go za dobrego reżysera. Talent to za mało, trzeba umieć go wykorzystać.