Wyspa Piratów Cutthroat Island

Nie jest takie złe, jakie jest notorycznie potępiane, ale jasno pokazuje, że zarówno główni aktorzy, jak i reżyser byli źle doradzeni (na pewno wiesz dobrze, że jeśli wtedy dostawałeś Harlina, dostawałeś również Davisa - dlatego pewnie się z nim ożeniła). Przynosi swoją grę na najwyższym poziomie i zdecydowanie stara się jak najlepiej, ale po prostu to nie jest jej rzecz, a Modine wyraźnie nie jest materiałem na gwiazdę filmów akcji. Kilka scen Harlina działało szczególnie dobrze, ale zbyt wiele poświęcił dla swojej żony. To może działać, jeśli jesteś, powiedzmy, Rossellinim i filmujesz dramat we Włoszech, ale tutaj to nie działa, chociaż będę uwielbiał Davisa do swojej ostatniej chwili. Dodam, że ten film jest ulubiony mojego 13-letniego syna. Bardzo jestem ciekawy, czy powstałyby kontynuacje, gdyby nie zrobił kariery - zakończenie było na pewno na tyle otwarte, żeby wywołać takie wrażenie.

Fajny film o piratach próbuje zbyt moc być bohatycki i przyciągać młodszych widzów. W 1668 roku kobieta piracki kapitan (Geena Davis) kupuje wykształconego niewolnika (Matthew Modine), aby przeczytał mapę skarbów napisaną po łacinie i pomógł jej i załodze znaleźć cenny łup na wyspie Cutthroat. Frank Langella gra jej złośliwego wuja, który również ściga ukryty skarb. "Cutthroat Island" (1995) to piracka przygoda w duchu "Indiana Jones: Łowcy Zaginionej Arki" (1981); ma nawet uroczego małpę jako postać poboczną. To zabawna przygoda z kilkoma wartościowymi scenami i wspaniałymi miejscami, ale brakuje mu magii filmu "Indiana Jones". Po pierwsze, próbuje zbyt mocno być większy niż życie bohaterski i w rezultacie przesadza z scenami akcji, jak ucieczka z Port Royal, gdzie jest sekwencja jak siedem wybuchów wśród innych absurdalnych wydarzeń. Nie pomaga mu też głośna ścieżka dźwiękowa, która przesadza z bohaterską częścią aż do punktu mdłości. Innymi słowy, film irytująco przyciąga dzieci i brakuje mu pewności siebie dla bardziej skierowanego na dorosłych, opartego na rzeczywistości tonu. Jeśli chcesz zobaczyć takie prawidłowo wykonane historyczne przygody, sprawdź "Muszkietera" (2001). Obsada jest skuteczna, przy czym Langella błyszczy jako nikczemny piracki rywal, podczas gdy Modine zaskakuje jako łotr obrócony w bohatera. Ludzie skarżą się na grę Geeny, mówiąc, że była poza swoimi możliwościami i niewiarygodna, ale była żoną reżysera i z radością podjęła wyzwanie, przynajmniej w większości. Kto inny mógłby lepiej poradzić sobie z rolą w 1994 roku, kiedy film był kręcony? Julia Roberts i Sandra Bullock to jedyne dwie, które przychodzą mi na myśl. Demi Moore mogłaby zadziałać, ale brakowało jej uśmiechu, zwłaszcza dużego uśmiechu Geeny. Ale Geena i Modine potrzebowali lepszego scenariusza, który uczyniłby ich postacie bardziej interesującymi. Tak jak jest, są po prostu w porządku. I mimo moich krytyk dotyczących niewiarygodnych i skupionych na dziecięcych heroicznych czynach, film jest bardziej realistyczny niż jakikolwiek z filmów "Piraci z Karaibów", prawdopodobnie dlatego, że nie ma żadnych magicznych bzdur. Film trwa 2 godziny i 3 minuty i był kręcony w Fort Ricasoli, Kalkara, Malta (Port Royal); Tajlandia (materiał z wyspy); i Anglia (studio). Mówiąc o Tajlandii, każdy, kto cokolwiek wie o geografii, WIE, że film nie był kręcony na Karaibach, lecz raczej w Tajlandii. OCENA: C

Urodziłem się biedny, nie miałem innego wyboru, jak zostać złodziejem i kłamcą. Wyspa piratów jest reżyserowana przez Renny'ego Harlina i napisana przez Roberta Kinga i Marca Normana. W głównych rolach występują Geena Davis, Matthew Modine, Frank Langella, Maury Chaykin, Patrick Malahide, Stan Shaw i Rex Linn. Muzykę skomponował John Debney, a zdjęcia wykonał Peter Levy. Film ma wiele wad i reputację diabła wielkich niepowodzeń budżetowych, jest jednak wspaniałym kawałkiem pirackiej rozrywki, o ile jesteś gotów przejść obok nadmiernych wydatków. Film Harlina ma wszystkie składniki filmu pirackiego wplecione w fabułę, ale jest to standardowa fabuła, w której Davis wciela się w rolę żeńskiego pirata Morgana Adamsa, która prowadzi swoje oddziały w poszukiwaniu ostatecznego skarbu. Głównymi problemami są toporny scenariusz i błędy obsady w trzech rolach głównych. Davis jest pełna odwagi, ale nigdy nie przekonuje, zawsze wydaje się być karykaturą i niezręczna w kluczowych kwestiach. Langella nie jest wystarczająco groźny jako główny czarny charakter. Więc problemy są na pewno obecne, ale przejdź przez niektóre z mitów i jadowitych prasowych doniesień, a znajdziesz film, który rozpaczliwie próbuje cię uszczęśliwić.

OK, więc tutaj jest niewiele oryginalnych elementów, ale nadal całkiem dobrze bawiłem się z Geeną Davis, która starała się naśladować Maureen O'Hara jako piracką kapitan 'Adams'. Trochę przystaje na kapitanostwo statku po śmierci swojego ojca, ale jej załoga nie jest do końca przekonana. Musi udowodnić swoją wartość. Teraz ścigana przez głównego łotrzyka 'Dawg' (Frank Langella), ona i jej niezdarny, ale przystojny niewolnik 'Shaw' (Matthew Modine) muszą zdobyć trzy części bardzo unikatowej mapy i odnaleźć skarb. Co teraz następuje, to mnóstwo pirackiej podstępnosci przeciwko kolonialnemu ingerencji brytyjskiego gubernatora 'Ainslee' (Patrick Malahide) i knucie intryg złowrogiego łotra - wszystko towarzyszone szybkim swashem, buckle i musztry. Jest trochę długi, historia wydaje się trwać wieki, zanim przejdziemy przez fazę kto jest kim, ale kiedy jesteśmy na morzu, film staje się wesołym i pełnym życia morskim kaperem. Mogłem się dosyć spodziewać od Langelli, i o wiele mniej romansujących przerywników, które coraz bardziej zagrażają rzeczy, ale ogólnie rzecz biorąc, to wciąż dość zabawna przejażdżka.