Dzień świstaka Groundhog Day

Zabawna historia, która pasuje do butów Billa Murraya. Jest wystarczająco dobra i z morałem dla rodziny, ale nie rozumiem, dlaczego ten film jest taki sławny.

Mogę oglądać ten film znów i znów. Po prostu próbuję sobie wyobrazić, co bym zrobił w takiej sytuacji. A kto nie lubi świstaków?

Przyszłość nie jest dana

Fantastyczny zegarek, obejrzę go ponownie i polecam.

„Groundhog Day“ (1993) to dramat/fantasy z elementami romansu o człowieku, który stracił radość z życia i stał się zrzędliwym i aroganckim jegomościem. Czy jest zbyt daleko, aby się zmienić? Film jest zabawny i zarazem głęboki. Tematem jest utknięcie w rutynie życia i desperacka próba znalezienia wyjścia. Film trwa 1 godzinę i 41 minut i został nakręcony w Woodstock, Illinois. Gwiazdą filmu jest Bill Murray, który zagrał z Andie MacDowell i Chrisem Elliotem. Ocena: B-

Dzień świstaka to jeden z tych filmów, które nigdy nie starzeją się, niezależnie od tego, ile razy go obejrzysz. Przesłanka jest prosta, ale genialna, mężczyzna znajduje się w sytuacji, gdy przez wiele razy przeżywa ten sam dzień, ale to, co sprawia, że film jest tak wciągający, to sposób, w jaki rozwija się historia. Tempo jest solidne, z przyzwoitym początkiem, który sprawnie przechodzi w drugi akt, trzymając rzeczy interesujące bez zbytniego przeciągania. Budowa prowadzi do wzruszającego i satysfakcjonującego finału, który wydaje się zasłużony, a nie wymuszony.

Phil (Bill Murray) jest jedną z tych lokalnych osobowości telewizyjnych, którzy mają wielkie złudzenia. Uważa się za znacznie ważniejszego, niż w rzeczywistości jest, ponieważ jest często uznawany przez małego człowieka, który myśli, że jest wspaniały, gdy na ekranie fika i odmawia burze. Już czwarty rok z rzędu ma zrobić szybkie połączenie z małego miasteczka, które co roku cieszy się na wyniki wyruszania świstaka. W tym roku sugeruje sześć tygodni zimy, ale to dopiero początek problemów dla naszego cynicznego prognozera, gdy on, jego producentka Rita (Andi McDowell) i kamerzysta Larry (Chris Elliott) odkrywają, że wypadek spowodowany śniegiem uniemożliwia im powrót do domu. Co to za jedną noc w jego B&B, co? Jednak, gdy następnego ranka się budzi i od razu uderza go niepokojące déjà-vu! Spotyka tych samych ludzi i świadczy tę samą ceremonię. Co się dzieje? Jego zespół myśli, że jest po prostu pod stresem - ale gdy na ósmy dzień tego powtarzającego się scenariusza zaczyna powoli tracić grunt pod nogami. Gdybyś miał ten sam dzień w kółko, co byś zrobił? Przybliżyłbyś się? Starałbyś się poprawić? Zrobiłbyś coś głupiego, o czym wiesz, że nie zaszkodziłoby ci długo? Pomógłbyś komuś? Zakochałbyś się? Cóż, bezpieczne jest powiedzieć, że Phil próbuje wielu tych opcji - ale która, jeśli któraś, przerwie to zaklęcie i uwolni go? Historia nie oferuje wiele napięcia, ale zabawę przynoszą perypetie zrzędliwego, zfrustrowanego, a potem stoickiego Phila, a Murray jest w swoim żywiole. Ostry i zarozumiały staje się czymś zupełnie niespodziewanym, gdy jego sytuacja zaczyna wpływać na niego i otwiera mu umysł i oczy. McDowell robi wystarczająco, chociaż naprawdę nie dodaje wiele, ale Elliott robi więcej ze swojej mniejszej roli jako boffin zespołowy, w którym Phil ma zdecydowanie zerowe zainteresowanie. Również w zabawny sposób kpi z wielu rzeczy przedmiejskich. Społeczność wesołych i dobrze myślących, sytych i patetycznych. Te cechy są tu wystawione na pewne światło, gdy nasz rozgniewany gość ma mnóstwo czasu, aby bardziej zgłębić miasto, które wszyscy możemy rozpoznać, docenić i wyśmiewać. To nie jest naprawdę śmieszne, nie, a czasami puentki są trochę przewidywalne, ale trzyma się dobrze i ma pewne sentymentalne nawiązania do Opowieści wigilijnej. Jeśli lubisz wyszukane poczucie humoru, spojrzyj gdzie indziej. Jeśli nie, to jest dobra zabawa.