Nie kupisz miłości Can't Buy Me Love

WYDANY W 1987 roku i wyreżyserowany przez Steve'a Rasha, „Can’t Buy Me Love” to dramat szkolny o geeksie w szkole średniej w Arizonie (Patrick Dempsey), który płaci najbardziej popularnej dziewczynie w szkole (Amanda Peterson) 1000 dolarów, aby zachowywała się tak, jakby go lubiła przez miesiąc, aby mógł awansować w społecznej hierarchii. Oczywiście to powoduje nieprzewidziane problemy. Courtney Gains gra jego przyjaciela-geeka, a Seth Green jego małego brata. Ten film jest lepszy niż niektóre filmy dla nastolatków z lat 80. (np. filmy Molly Ringwald), ale nie tak dobry jak inne („Fast Times at Ridgemont High”). Można argumentować, że jest na równi z „Just One of the Guys” i „Some Kind of Wonderful”. W przeciwieństwie do tych filmów, ma on jednak półkampowy klimat, w którym członkowie obsady często przesadzają z dialogami w sztuczny sposób, co sygnalizuje, że to, co się dzieje, nie jest realne. Jeśli możesz zaakceptować ten dziwny element, w „Can’t Buy Me Love” jest wiele dobrego, a zakończenie jest naprawdę wzruszające. Istnieje wiele poważnych/realistycznych scen, jak na przykład znacząca sekwencja na cmentarzu samolotów. Obaj protagonistowie mają dobrą chemię, a ich rozwój relacji jest przekonujący. Tina Caspary (Barbara) i Darcy DeMoss (Patty) są przyzwoite na skraju obsady żeńskiej. FILM TRWA 1 godzinę i 34 minuty i został nakręcony w Tucson, Arizona. SCENARZYSTA: Michael Swerdlick. OCENA: B/B- (6,5/10)

Co się stanie z twoją popularnością, pozostań sobą, nie zmieniaj się, aby inni się podobać. Can't Buy Me Love wyreżyserował Steve Rash, a napisał Michael Swerdlick. W rolach głównych Patrick Dempsey i Amanda Peterson. Muzykę skomponował Robert Folk, a zdjęcia wykonał Peter Lyons Collister. Fabuła ma Dempseya jako niezdarnego outsidera, Ronalda Millera, który znużony brakiem popularności płaci Cindy Mancini (Peterson), najpopularniejszej dziewczynie w szkole, tysiąc dolarów, żeby była jego dziewczyną. Głównym motywem jest oczywiście akceptacja samego siebie, osiągnięcie tego w przerażającym świecie nastoletnich lat szkolnych. To świeci jasno pomimo pewnych mało przekonujących dialogów i wymuszonych, ckliwych momentów. Reżyser Rash ledwo trzyma to razem, dbając o to, żeby urok głównych aktorów miał wagę dla zaangażowania postaci, chociaż scenariusz tylko powierzchownie drąży temat głębokości. Lata 80. były zalane filmami tego rodzaju, komedią romantyczną dla nastolatków uzupełnioną o wielkie serce i finał wart podniesienia pięści. Ostatecznie, wszystko sprowadza się do tego, czy film może utrzymać się na powierzchni, nie stać się zbyt ckliwy i przede wszystkim sprawić, że uśmiechniesz się na zakończenie. Jak dowodzi popularność filmu wśród kinomanów lat 80. Can't Buy Me Love dostarcza wszystkiego, czego oczekujesz od takiej rozrywki. Komedia romantyczna dla nastolatków ewoluowała znacznie po opuszczeniu lat 80., stając się bardziej przekorna, śmiała i obserwacyjna. Ale dla tych, którzy żyli i kochali ten rodzaj filmów w latach 80., jest tu piękne nostalgiczne światło do wyciągnięcia z powrotów do takich filmów jak Can't Buy Me Love. Nic w tym złego. 6,5/10