Ciało i krew Flesh + Blood

Moralne niejednoznaczności i barbarzyństwo rzeczywistości w post-średniowiecznej Europie Na początku XVI wieku w zachodniej Europie dotkniętej morową dzikie grono bezprawnych najemników pod przywództwem charyzmatycznego Martina porwało szlachetną dziewicę jako zemstę na dwulicowym panu. Twardzi mieszczanie ukrywają się w małym zamku, podczas gdy syn pana próbuje uratować swoją narzeczoną ze swoją milicją.

Postacie wspierające sprawiają, że jest to klasyk. Większość klasycznych filmów jest taka. Ta opowieść o średniowiecznej krwi, przemocy i przetrwaniu jest dość epicka. Paul Verhoeven reżyseruje, więc możemy się spodziewać stylu „w twojej twarzy”, w którym jest najlepszy. Brakuje tu komediowego ukojenia, jakie dostajesz w wielu jego filmach. To jest surowa akcja i krew. Chyba dlatego jest to „Mięso+Krew”. Trójkąt romantyczny tworzą starzejący się wojownik Martin (Rutger Hauer), zwykła modra krew dziewica Agnes (Jennifer Leigh, która zwykle nie jest taka zwykła) i syn szlachcica, Steven (Tom Burlinson). Dostajemy wskazówki, że Steven na początku jest bohaterski, w porównaniu do swojego nikczemnego ojca, który oszukuje swoich żołnierzy i robi wszystko dla pieniędzy. Steven jest uczonym, o którym mamy dbać, bo czyta. Szybko jednak staje się potworem gorszym niż jego ojciec. Martin właściwie pracuje dla kardynała. W średniowieczu kardynałowie mieli niewiele wspólnego z „Jezusem”, a bardziej z majątkiem kościoła. Jakoś ten kardynał jest w drodze, a kardynałowie byli ludźmi handlowymi, nie religijnymi. Często mieli małe armie lub strażników. Ten kardynał ma kilku bardzo doświadczonych wojowników. W rzeczywistości najbardziej sympatycznymi postaciami w filmie są para homoseksualnych żołnierzy, którzy przynoszą zdrowy rozsądek i rozum do szaleństwa Martina i jego głównego rywala wojowników, Summera. Jest tam jeszcze jeden żołnierz, który jest starszy niż Martin, i jest także bardzo sympatyczną postacią. Kobiety w grupie z kardynałem i jego żołnierzami są znacznie piękniejsze od Agnes, prawdopodobnie oświadczenie o krwi królewskiej. Najbardziej gorącą dziewczyną w grupie jest również najbardziej emocjonalna, gotowa zaspokajać żądze żołnierzy, a później płacząca z kardynałem w skruchy za swoje grzechy. Stają się zdobyczą dla Stevena, gdy atakują jego domowych żołnierzy, którzy są w zasadzie tylko poddanymi, rekrutowanymi bez szkolenia. Kardynał ogłasza Martina ich przywódcą nadprzyrodzonym rozkazem. Martin porwał Agnes, a Agnes prosi go, by był jej jedynym kochankiem, i nie pozwolił Summerowi jej dotknąć. Martin angażuje się z Agnes, która gra na dwie strony. Steven goni ich, przy pomocy najbardziej interesującej postaci w swoim zespole, Hawkwood. Jednym z pobocznych wątków jest praktyka medyczna tamtych czasów. Ksiądz lekarz z tamtych czasów stwierdza, że dżuma dostała się do obozu, a jego zacofana medycyna nie jest równa dżumie. Postacie są tym, co czyni z tego klasyka, gdy dwie siły stają naprzeciw siebie. Prawdopodobnie bardziej zainteresują cię postacie wspierające jak Hawkwood i dwaj homoseksualni żołnierze i „matka” niż główne postacie. I dlatego ten film jest taki wyjątkowy.

Pan "Arnolfini" (Fernando Hilbeck) popełnia dość poważny błąd, obiecując fortunę wodzowi najemników "Martinowi" (Rutger Hauer), jeśli pomoże mu odzyskać swój zamek, tylko po to, aby później się wycofał z umowy. "Martin" i jego wesoła drużyna atakują karawanę, w której podróżują jego syn "Steven" (Tom Burlinson) i narzeczona "Agnes" (Jennifer Jason Leigh). Ona zostaje brutalnie zgwałcona przez mężczyzn, za zgodą ich wodza, który szybko ją sobie przywłaszcza. Ich podróż prowadzi ich do zamku, który postanawiają zdobyć, ale nie zdają sobie sprawy, że armia ich byłego pracodawcy ich ściga. Jeśli mu się uda ich dogonić, możemy być świadkami dość żywego oblężenia. To dość zabawna drama z mnóstwem ziemistych, wręcz prowokacyjnych, scen akcji, które dość wiarygodnie ukazują, jak mogła by zachować się grupa awanturników z XVI wieku. Młody "Steven" prezentuje zabawne umiejętności naukowe, jest biegły w zaawansowanej inżynierii i z materiałami wybuchowymi. JJL z entuzjazmem wkracza w ducha wydarzeń, a Hauer jest dokładnie taki, jaki jest również w filmie "Ladyhawke" - również z tego samego roku, jego podejście mniej znaczy więcej w dialogu idzie w parze z obecnością na ekranie, którą potrafi dostarczyć tylko on. Film jest trochę za długi, ale akcja rozkręca się i oferuje mnóstwo sytuacji od patelni do ognia, z których każdy musi uciec. Ma wygląd włoskiego fantasy, i chociaż może trochę powtarzalny, miło go oglądałem.