W stronę słońca Sunshine

Jesteś aniołem? Nadszedł czas? Czekałem tak długo. Jesteśmy w niedalekiej przyszłości, a Słońce powoli gaśnie. Po tym, jak pierwsza misja na jego ponowne zapalenie się bombą jądrową zawiedzie, a statek wydaje się zagubiony w kosmosie, zostaje wysłany nowy zespół, aby spróbować ponownie. Ale naprawdę nie jest to takie proste...

Danny Boyle zebrał gwiazdorską (musiałem to powiedzieć) obsadę do tej dość zmyślnej historii. Załoga statku „Icarus II” jest zadana z ciągnięciem ogromnej bomby jądrowej w kierunku słońca, aby mu nieco pomóc. Umiera przecież. Ich podróż jest oczywiście pełna niebezpieczeństw, które się pogłębiają, gdy odkrywają wrak poprzedniego statku wysłanego na podobną misję wiele lat wcześniej. Gdy się na niego dostają, nie jest wszystko takie, jak się wydaje i niebezpieczeństwo czai się! Alex Garland umie pisać dobrą historię, a Cillian Murphy, Rose Byrne i Chris Evans całkiem dobrze współdziałają, gdy kosmiczna przygoda nabiera tempa. Dialogi nie są najlepsze, a muzyka czasami przytłacza, ale Boyle wciąż potrafi stworzyć całkiem niezły poziom zagrożenia, dobrze miesza wysokiej jakości efekty specjalne, trochę sabotażu, napięcie seksualne i dobrego, starymodnego czarnucha.

Ten sci-fi thriller zaczął się bardzo silnie. Rozpoczął się jako twardy film science fiction, w którym statek kosmiczny praktycznie pcha bombę jądrową wielkości Manhattanu w kierunku Słońca. Zadaniem statku i załogi jest ponowne zapalenie umierającego Słońca. Wygląd i atmosfera pierwszej połowy filmu są wspaniałe. Jedną z najlepszych części jest wczesna scena, w której załoga widzi małą planetę Merkurego przesuwającą się między nimi a Słońcem. Naukowe podejście filmu, atmosfera przypominająca 2001: Odyseję kosmiczną, naprawa statku i złote skafandry są naprawdę doskonałe. Niestety, w ostatnich 30 minutach **Sunshine** zaczyna się gubić i staje się bardziej jak _Event Horizon_. Staje się również dość zawiły, gdy Capa (Cillian Murphy) walczy lub halucynuje, nie jestem pewien, aby ukończył misję. Trudno nie polubić **Sunshine** za jego sci-fi cuda, ale w ostatniej części gwałtownie spada.

W tym filmie szaleństwo zagraża misji niezbędnej dla przetrwania ludzkości. Pokazuje, jak wadliwa logika zakodowana w naszych mózgach może sprawić, że nasze życie stanie się mniej skuteczne i znaczące. Film trochę robi się bałaganiarski pod koniec i zawiera trochę filmowego mistycyzmu, co nie pasuje do racjonalnej wiadomości filmu. Ogólnie rzecz biorąc, jest to jeden z moich ulubionych filmów, ponieważ nie wiele filmów stara się przesłać tę konkretną wiadomość.