Wzgórza mają oczy The Hills Have Eyes

Po tym, jak przedstawił się tłumowi horrorami Ostatni dom po lewej, kolejnym wyborem horroru Cravena był ten film The Hills Have Eyes, kolejna porcja ziemi i brudu. Rodzina jądrowa przemierza pustynię w swoim gigantycznym przyczepie tylko po to, żeby zepsuć się i dowiedzieć się, że w górach są bestie głodne ich krwi. Stał się bardzo popularnym kultowym filmem wśród fanów Cravena, co jest zrozumiałe ze względu na szybkie tempo, momenty intensywności i napięcia, podczas gdy alegorie i przesłania są sprytnie wplecione. Niski budżet jednak wpływa na produkt, wygląda tanio i wiele z przemocy i aspektów seksualnych (nazywanych lub nie) nie jest bardzo przerażających lub wywołujących mdłości. Podczas gdy niektóre z aktorstw są bardzo słabe, co dodatkowo dodaje karykaturalnego uczucia do tego, co powinno być naddziewiczne doświadczenie. Powyżej przeciętnej na pewno, ale nie arcydzieło, o którym niektórzy chcieliby, abyście w to uwierzyli. 6/10

Chociaż przypadek filmu The Hills Have Eyes jest rzadki, gdzie czuję, że remake jest jako całość lepszym filmem niż oryginał, eksploatacyjny horror z 1977 roku Wesa Cravena wciąż jest solidnym filmem, po prostu taki, który nie odnosi całkowitego sukcesu. Ale daj mi spin-off z bestią w każdym przypadku.

To jest jedno, które mógłbym przysiąc, że już widziałem, i chociaż myślę, że pamiętam kilka scen, reszta mi nic nie mówi. W każdym razie, myślałem, że to jest w porządku dla niezależnego filmu grozy z postaciami, które przynajmniej nie były irytujące. To nic specjalnego, ale przypuszczam, że wystarczająco rozrywkowe. **3.5/5**

Mimo ostrzeżenia od zrzędliwego starego właściciela garażu, aby pozostał na autostradzie, wszechwiedzący "Wielki Bob Carter" postanawia zabrać swoją rodzinę po drodze szutrowej, aby mogli spróbować znaleźć stary kopalnię srebra. Droga jest zaprojektowana tylko dla osła, o wiele mniej dla samochodu ciągnącego przyczepę, więc wpadają do rowu i zaczynają się ich problemy. Na początku jest to tylko niedogodność, ale gdy jeden z ich psów odchodzi, ścigany przez swojego syna "Bobby'ego" (Robert Houston - ubrany w najmniejszą parę szortów, które wciąż wydawały się wystarczająco adekwatne dla skromności), zaczynamy zdawać sobie sprawę, że wokół nich jest niebezpieczeństwo. Tak, dostali się na teren rodziny inbredów, którzy z radością terroryzują rodzinę. Czy powinni pozostać w swoim samochodzie, czy spróbować uciec? Co z niemowlakiem, który mają przy sobie? Przynajmniej mają jeszcze jednego psa! Czy przetrwają? Szczerze mówiąc, kombinacja histerycznego krzyku i złej gry aktorskiej (oprócz psa) sprawiła, że było to niemal niemożliwe do oglądania dla mnie. Produkcja - pojedyncza kamera z okropnym montażem i kontynuacją - zdawała się szarpić z jednego źle skadrowanego ujęcia do drugiego, a fakt, że ta rodzina miejskich smarków rozwinęła pewne bezwzględne umiejętności pustynnych ninja w zaledwie kilka chwil - zwłaszcza nieszczęsny "Bobby", który przynajmniej włożył dżinsy - tylko przyczynił się do strachem wolnej opowieści, która mnie znudziła. Nie, po prostu nie dla mnie...