Trzynaście dni Thirteen Days

Sztuka tworzenia filmów politycznych w całej swej chwale. W październiku 1962 r. amerykański rząd walczył przez 13 dni, aby uniknąć wojny nuklearnej, gdy odkryto, że Związek Radziecki rozmieścił na Kubie rakiety nuklearne. To jest ta historia. Wiele superlatywów można rzucić na Trzynaście dni, i wszystkie są uzasadnione. W prostych słowach to inteligentny i absorbujący thriller polityczny, znakomicie napisany i odegrany przez obsadę działającą na najwyższych obrotach. To prawdziwa uczta znaleźć film tego typu, który edukuje, jednocześnie wprowadzając Cię w świat politycznych intryg, aby wywołać realne myśli nawet gdy napięcie się nasila. Tak, jest rozmowny, oczywiście, że tak, ale te rozmowy są autentyczne i wciągające. I chociaż nie ma słabego występu w obsadzie, Bruce Greenwood zasługuje na specjalne uznanie. Jest liderem, punktem centralnym, nie ma od niego fałszywej nutki, JFK staje się rolą, którą był stworzony by zagrać. Superlatywy były stworzone dla filmów takich jak Trzynaście dni. Zdecydowanie tak. 9,5/10

Kevin Costner przynajmniej spróbował zrobić akcent w tym filmie, co prawdopodobnie oznacza, że dostał nowego agenta, takiego człowieka, który nie zajął się radzeniem mu, że wiarygodne akcenty nie są jego sprawą. To prawie jak słuchanie przeciętnego Brytyjczyka próbującego brzmieć jak Amerykanin i kompletnie to przesadzające. Ale kogo to obchodzi, zignoruj powyższe, to nadal dobry film... pomimo akcentu Costnera. Albo być może pomimo tego. Wytyka Deanowi Achensonowi, a jako historyk, jedyną rzeczą, którą lubię widzieć WIĘCEJ niż Deana dostającego to, co mu się należy, jest Allen Dulles dostający swoje... i rzuca w kierunku tego debila również. W 2000 roku byłoby to postrzegane jako czysta liberalna szczerość, ale teraz wydaje się to bardziej prawicowe. Mówię dosłownie, film opowiada o uniknięciu wojny nuklearnej z Rosją, gdy cała Partia Demokratyczna i ruch postępowy wydają się chcieć nas coraz bardziej do niej popychać. To jeden z lepszych filmów politycznych, jakie można zobaczyć, i buduje presję aż do momentu, gdy boisz się, że świat może się skończyć, pomimo faktu, że dawno minął. I zmiana od Jacka i Bobby'ego do Kena O'Donnella, skromnego sekretarza nominacji, to prawdopodobnie jeden z najlepszych podejść i najlepszych pomysłów, jakie kiedykolwiek miała Dramat historyczny. Od początku do końca jest to jeden z najlepszych thrillerów politycznych wszech czasów.