The Presidio The Presidio

Mark Harmon to „Jay”, były żołnierz i policjant wojskowy, który teraz stał się policjantem, jest wezwany do śledzenia serii morderstw, które wprowadzają go z powrotem do jego byłego dowódcy „Pułkownika Caldwella” (Sean Connery), z którym niezbyt dobrze się dogaduje. Nie pomaga, gdy zaczyna spotykać się z niezależną córką pułkownika „Donną” (Meg Ryan), ale czy potrafią odłożyć swoje różnice na bok wystarczająco długo, aby dowiedzieć się, co się dzieje i powstrzymać kolejne zabójstwa? No oczywiście, mogą - ten film nie ma absolutnie żadnego zagrożenia. Chociaż motyw zbrodni pozostaje tajemnicą przez pewien czas, reszta tego podąża za dobrze znana ścieżką, która jest rozczarowująco przewidywalna. Harmon nigdy nie był szczególnie silnym ani przekonującym aktorem, Connery - i jego tradycyjny, lekki uśmiech - jasno chciał tylko swojej opłaty i nie po raz pierwszy Meg Ryan dodaje bardzo niewiele, gdy ta historia toczy się. Można to oglądać w telewizji przy lampce wina lub dwóch, ale wszystko to jest bardzo mało znaczące.

Od czasu do czasu moja matka naprawdę zaangażowała się w film, wybierała cytat jako ulubiony, a potem nieustannie go powtarzała w karykaturalnym przesadzaniu kogokolwiek, kto go wypowiedział w filmie. Persidio to jeden z tych filmów, które ją wciągnęły, a przez lata po tym byliśmy poddawani jej imitacji Seana Connery'ego, gdy groziła, że nas pobije tylko swoim kciukiem. Więc teraz, kiedy go widzę, bez względu na to, czy jestem w Frisco, czy nie, ten cytat utkwi mi w głowie na dni. Ale, w jej obronie, to był bardzo dobry ujęcie i naprawdę zasługuje na to, żeby być pamiętane i cytowane częściej. To moja ulubiona imitacja Seana Connery'ego... gdy nie imituję Johnny'ego Lee Millera, jak imituje Seana Connery'ego. Ale Untouchables, ale myślę, że ten jest zbyt często używany. Wszyscy tam idą, gdy robią Connery'ego. Albo, wiesz, mógłbym po prostu żyć w Chicago. Może reszta kraju i świata robi tylko Jamesa Bonda. Chodzi o to, że masz cytatowalną scenę Seana Connery'ego. I to samo w sobie jest tego warte. I masz scenę pościgu w San Francisco, a ja naprawdę nienawidzę Frisco, ale naprawdę kocham filmy, które się tam dzieją, i każdy pościg ulicami San Francisco jest zabawny, jeśli nic innego, to od razu zmusza cię do myślenia o Bullet. Tu jest to klišé z wieloma jurysdykcjami, a tragicznie mało wykorzystywane w wielu filmach. Ale dostajesz dobrą dynamikę wojskowego i cywilnego policjanta, którzy sobie nawzajem zaglądają w oczy. Sytuację pogarsza zła krew i trochę historii, a potem jeszcze bardziej pogarsza się rozwijający się romantyczny zainteresowanie. I to są lata 80., więc wiesz, że romantyczne zainteresowanie będzie Meg Ryan, żadne zaskoczenie. I to wszystko z naprawdę przekonującym przypadkiem, który muszą rozwiązać dwaj policjanci. Jest to trochę wszędzie, ale w najlepszym możliwym klišé lat 80.

„The Presidio“ to interesujące odchylenie, które ma natychmiast intrygujący i dosłownie wybuchowy początkowy manewr, który jest przykuwający uwagę i łatwo przyciąga całą twoją uwagę, ale potem tempo szybko się łagodzi z czystej konieczności i morderstwo Patti Jean Lynch traci wszelki sens pilności i ostatecznie zostaje zdegradowane do drugorzędnej uwagi, gdy główny nacisk filmu teraz koncentruje się na złożonych i argumentacyjnych dynamikach postaci pułkownika Caldwella, jego córki Donny i inspektora Jay'a Austina, chociaż wszystko to ładnie zestawia się z trwającym śledztwem w sprawie morderstwa. Jednak ten film jest zbyt przeciętny dla utalentowanej obsady, ale przynajmniej sekwencje akcji są doskonałe, a tempo jest wyjątkowo dobrze utrzymane przez cały czas.