Big Lebowski The Big Lebowski

Zabawne, pomysłowe i wciągające. Joel i Eitan Cohen stworzyli swój najbardziej ikoniczny utwór.

'The Big Lebowski' jest zabawny. Jeff Bridges i John Goodman tworzą świetny duet, jeszcze bardziej bym cieszył się tym filmem z 1998 roku, gdyby to byli tylko oni dwoje przez całe prawie 2 godziny. Wszyscy inni aktorzy także są dobrzy, zabawne jest zobaczyć Petera Stormare w takiej roli - w przeciwieństwie do Johna Abruzziego. Mówiąc o 'Prison Break', Jonathan Krantz również występuje w tym filmie! Film zaczyna się jak dom w płomieniach, resztę uważam za trochę (nacisk na 'trochę') słabszą, ponieważ historia jest trochę rozciągnięta, ale mimo wszystko świetnie się bawiłem i chętnie bym to obejrzał ponownie.

„Dude“ (Jeff Bridges) chce po prostu przemknąć przez życie pijąc i grając w kręgle, więc jest trochę zirytowany, gdy do jego mieszkania włamują się dwaj bandyci żądając pieniędzy! Mają złego „Lebowskiego“, ale dowiadują się o tym dopiero po tym, jak nasikali na jego dywan! Zdecydowany na odzyskanie rekompensaty, udaje się do właściwego (David Huddleston), gdzie dostaje krótki koniec, ale postanawia zabrać jeden z wielu dywanów, które zdobią posiadłość mężczyzny, a także trochę zainteresować się jego młodą trofealną żoną! Kilka dni później zostaje wezwany z powrotem przez kamerdynera „Brandta” (Philip Seymour Hoffman) i dowiaduje się, że jego żona została porwana i że ma pomóc dostarczyć $1,000,000 przestępcom. Sądzi, że prawdopodobnie jest za przestępstwem ona sama, ale zgadza się - za opłatę, i rekrutuje swojego głośnego kumpla „Waltera” (John Goodman) do pomocy. To jednak nie koniec! Okazuje się, że istnieje jeszcze jedna „Lebowska” i jest to jego córka „Maude” (Julianne Moore). Jest to energetycznie enigmatyczna, dość bezwzględna kobieta, która zwraca uwagę na to, że pieniądze, które proponują użyć, nie są naprawdę od jej ojca - i potrzebuje ich z powrotem. Z akcją już rozpoczętą, wydarzenia szybko eskalują i żaden dywan nie jest bezpieczny! Bridges świetnie prowadzi ten zespół aktorski, gdy historia przeskakuje z jednej katastrofalnej eskapady na drugą, łącząc zabawne dialogi z granicą slapsticku i utrzymując wszystko razem za pomocą White Russians i kręgielni. Moore również daje radę, podobnie jak mniej znacząca rola, ale sympatyczna Steve'a Buscemiego jako trzeciego koła w ich wozie „Donny”. Sam wątek fabularny tak naprawdę nie ma znaczenia, jest to głównie incydentalne dla zaangażowania wszystkich, poza może Goodmanem, którego ciągłe przekleństwa szybko tracą swoją moc, gdy jego postać staje się zbyt chamska. Jest to czasami śmieszne i jako półsatyryczne spojrzenie na leniwe życie, bogactwo i przestępczość narkotykową, zdecydowanie warto się przyjrzeć.