Hrabia Monte Christo The Count of Monte Cristo

Fantastyczna historia podana w całkiem świetnej adaptacji. Czasem, gdy Hollywood brakuje nowych pomysłów na pełne przygód historie, sięga po pisarza "Trzech muszkieterów", "Człowieka w żelaznej masce" i "Hrabiego Monte Christo", Alexandra Dumasa ojca. Co oczywiście nie jest niczym złym, o ile adaptacja jest wykonywana z troską i rozważnością - co nie zawsze było przypadkiem. Dlatego gdy ogłoszono, że reżyser Waterworldu, Kevin Reynolds, ma zrealizować najnowszą wersję "Hrabiego Monte Christo", wielu obawiało się najgorszego. Film kosztujący około 35 milionów dolarów, spisał się całkiem dobrze na światowym rynku, zarabiając około 76 milionów dolarów. Choć daleki od bycia klapą, szybko zniknął i prawie w ogóle nie był wspominany w 2003 roku. Na szczęście film zyskał na popularności po premierach na wynajem i teraz jest trwale ugruntowany jako bardzo lubiany gatunek.

Jim Caviezel jest wystarczający, nie lepszy, jako niesłusznie oskarżony "Edmond", który zostaje uwikłany w napoleońską intrygę, która skazuje go na odległe więzienne wyspy, z których nikt nie ucieka żywy. Jego sytuacja wydaje się beznadziejna, dopóki nie otrzymuje nieoczekiwanego gościa - starszego Abbe Farii (Richard Harris), który próbował wydostać się tunelami, ale trochę źle skręcił! Obydwaj stają się bliskimi przyjaciółmi, a jego pożegnalnymi prezentami dla młodszego mężczyzny są tajemnice ogromnego skarbu - i jego trumna - które mogą umożliwić mu zemstę na „Fernandzie” (Guy Pearce); „Villefort” (James Frain) i „Mauricu” (Christophe Adams), których machinacje skradły mu wielki kawałek życia i kosztowały go miłość „Mercedes” (Dagmara Dominczyk). Jego zemsta jest sprytnie zorganizowana, postanawia pozwolić każdemu z tych ludzi obrócić się przeciwko sobie - wykorzystując ich własną chciwość i nieufność do zniszczenia drugiego. Alexandre Dumas napisał świetną historię, pełną intrygi - jednak ta adaptacja jakoś nie rusza z kopyta. Za dużo z wstępu jest skrócone (albo w ogóle go nie ma) i to sprawia, że reszta historii jest słabsza i mniej angażująca. Produkcja jest wystarczająca, kostiumy i wygląd filmu są dobre, ale tempo i występy są bardziej o kasie niż o charakteryzacji. Byłem do nich obojętny - nawet do naiwnego młodego „Alberta” (Henry Cavill), którego postać jest właściwie dość kluczowa w książce, pomagająca przypomnieć „Edmondowi” o człowieczeństwie, które kiedyś miał przed uwięzieniem. Istnieją znacznie lepsze wersje tej historii - zwłaszcza ta z Robertem Donatem z 1934 roku, i polecam ją zamiast tej, w każdym przypadku.

No, to nie jest jedna jakość... ale wolę podejście kciuka w górę albo w dół. Jeśli film bawi, kciuk w górę, jeśli nie, kciuk w dół. Wydaje mi się to prostsze niż dyskutowanie o 4, 5, 6, cokolwiek.