Skowyt The Howling

Istnieje tajne stowarzyszenie, które żyje między nami. Nie są to ludzie ani zwierzęta, ale coś pomiędzy. W imię dobrej telewizji dziennikarka Karen White (Dee Wallace) tworzy więź z seryjnym mordercą Eddie Quistem (Robert Picardo). Ale gdy spotkanie dwóch zbliża się, ledwo to kończy się fatalnie i psychologicznie szkodzi Karen. Jej psycholog zaleca, aby spędziła trochę czasu ze swoim mężem w odległym ośrodku rekonwalescencyjnym, ale gdy tam dotrze, wydaje się, że wszystko nie jest takie, jak się wydaje. Naprawdę świetny film o wilkołakach, jeden z najlepszych, The Howling - w oczach niektórych - stracił nieco ze swojego pazura z powodu licznych sequeli i naśladowców, ale jego znaczenie nigdy nie blednie. Często zapomina się, że The Howling zmienił DNA wilkołaka na lepsze, wymyślił własne owłosione bestie, odmawiając kopiowania przeszłych skarbów z czasów klasycznych. Ale reżyser Joe Dante okazuje największy szacunek tym, którzy wcześniej jedli przy stole Lycan, nazywając wielu bohaterów swojego filmu imionami reżyserów filmów o wilkołakach. Miłe. Inną rzeczą, którą zapomniano, mimo w żadnej części z powodu premiery An American Werewolf in London później w roku, jest to, że film Dante'a często ma język w krwawym policzku. Cieszy się, że jest parodią podgatunku horroru, podczas gdy niektóre wizualizacje komediowe są pysznie i świadomie suche. Ale to przecież film grozy, więc dostarcza strachów i nerwowych dreszczy, nawet podkręcając atmosferę seksualną. Te wilkołaki są całkowicie bestialskie, a w ludzkiej formie lubią mieć swoje tajne drugie połówki. To tylko kolonia na razie, ale dominacja wszystkich ludzi jest zdecydowanie atrakcyjna i na porządku dziennym. Fani horroru czasem wpadną w debatę o efektach wizualnych mistrzów Roba Bottina i Ricka Bakera, kto jest lepszy? Naprawdę nie ma to znaczenia, obaj są geniuszami swojego fachu. Bottin jest tu w fotelu, podczas gdy Baker służył jako konsultant przed zrobieniem swojej roboty w An American Werewolf in London. Sekwencje transformacji są doskonałe i do dzisiaj trzymają się jako genialna praca rzemieślnicza, żadnych tanich trików z CGI. Nie, nie. The Howling jest przerażającym, sexy i zabawnym filmem, a znając Dantego - być może nawet polityczny. Radosny film o wilkołakach, którego wpływ na horror zawsze powinien być szanowany. 9/10

Karen to śledczy reporter z lokalnej stacji telewizyjnej, który skupia się na miejscowym seryjnym mordercy. Kiedy policja doprowadza tego mężczyznę do kąta i go zabija, ma to dziwnie głęboki wpływ na kobietę i traci pamięć. Potrzebując zmiany otoczenia, udaje się do odległej „Kolonii”, gdzie odpoczynek i rekonwalescencja są na porządku dziennym. Początkowo witają ją serdecznie, ale wkrótce zaczyna podejrzewać, że coś nie gra z jej kolegami, a nocne aktywności w otaczającym lesie wydają się tylko pogarszać sprawę dla naszej coraz bardziej paranoidalnej (i zmęczonej) bohaterki. Wyruszenie w las może jej dać jedyną szansę na ostateczne pokonanie swoich strachów - ale istnieje ryzyko, a to ryzyko może wciąż obejmować mężczyznę, którego już uważa za martwego! Opowieść tutaj jest dość dobra - dział dźwiękowy dobrze radzi sobie z rozwijaniem i utrzymaniem dość przyzwoitego poczucia zagrożenia, gdy „Karen” znajduje się w swoim nowym, odległym i przerażającym, domu. Ale aktorstwo - cóż, Wallace po prostu nie jest zbyt dobra, podobnie jak regularny „Avengers”, a niezbyt wszechstronny, Patrick Macnee, który wydaje się bardzo jak ryba na suchym lądzie, gdy nadprzyrodzone elementy przejmują kontrolę i jakość filmu spada. Wykorzystanie dialogu w późniejszej części filmu jest oszczędne, co jest skuteczniejsze, gdy ciemność, cienie i ścieżka dźwiękowa od Pina Donaggio rzeczywiście tworzą pewne poczucie zagrożenia, ale ja po prostu chciałabym lepszą, bardziej zaangażowaną obsadę. Warto obejrzeć, ale - trzyma cię w niepewności przez jakiś czas.

The Howling był przełomowy w swoim czasie, ale nie jest to ten ponadczasowy klasyk, na którym miałem nadzieję. The Howling to definitywny horror o wilkołakach, który wprowadził nowe pomysły do gatunku i otworzył nowe możliwości dla efektów specjalnych. Ukryta tajna społeczność wilkołaków z przeciwstawiającymi sobie ideologiami i poglądami na to, czy polować, czy ukrywać się przed ludźmi, wniosła do legendy wilkołaków więcej niż po prostu szalony potwór. The Howling był także pierwszym anglojęzycznym filmem, który pokazał żeńskie wilkołaki. Joe Dante posunął granice w tym filmie i postawił się w pozycji reżysera Gremlins dzięki jego sukcesowi, ale The Howling jest obecnie przestarzały i w ogóle nie straszny według dzisiejszych standardów. Są tu zbędne nagie sceny, okropna gra aktorska i powolne tempo, które powstrzymują The Howling przed staniem się osobistym klasykiem horroru i uniemożliwiają mi polecanie tego filmu.