Wiatr buszujący w jęczmieniu The Wind That Shakes the Barley

Intensywna dramat o niepodległości Irlandii od Wielkiej Brytanii i ostatecznych powodach potrzeby wolności.

Po obejrzeniu filmu The Wind That Shakes the Barley mam ochotę powiedzieć, że Hollywood zepsuł Cilliana Murphy'ego, ale faktem jest, że ta dramat napisana przez Paula Laverty'ego i wyreżyserowana przez Kena Loacha naprawdę nie ustanawia, na lepiej czy gorzej, punktu zwrotnego w karierze irlandzkiego aktora; to raczej przypadek ślepego wiewiórki znajdującej orzecha - co i tak jest więcej, niż większość znajdzie (ponadto, zakres umiejętności Murphy'ego jest niezaprzeczalny, potrafi przekonująco oddać zarówno najbardziej odrażającą tchórzostwo, jak i najbardziej bezinteresowne bohaterstwo, nawet w jednym filmie, jak A Quiet Place Part II).

Chociaż dość prowokacyjna, byłem naprawdę rozczarowany antybrytyjską prostotą tego dramatu. Wszystko kręci się wokół dwóch braci - "Teddy" (Pádraic Delaney) i "Damiena" (Cillian Murphy) oraz coraz bardziej zdesperowanych - i agresywnych - taktyk, jakie stosowali, aby wypędzić okupantów ze swojego kraju. Ten drugi mężczyzna nie jest instantowym zwolennikiem tych działań. Kiedy miał podróżować do Wielkiej Brytanii, aby zostać lekarzem, to brutalność chamskich żołnierzy przekonuje go, aby pozostał i dołączył do lokalnego oddziału IRA, aby walczyć ogniem z ogniem. Jego zmęczony wojną brat stopniowo docenia impasową naturę sytuacji i kiedy dochodzi do porozumienia między Dublinem a Londynem w sprawie "Irlandzkiego Wolnego Państwa", okazuje się, że ci rodzeństwo już nie są całkowicie po tej samej stronie i konflikt zwraca się przeciwko sobie. Nie chodzi o to, że Brytyjczycy zachowali się dobrze, zdecydowanie nie - ale film brakuje kluczowej postaci Brytyjczyka, aby przedstawić ich stanowisko. Odrażająca pozycja imperium, oczywiście, ale co z aspiracjami wielu unionistów, którzy chcieli status quo i którzy nie chcieli mieć nic wspólnego z (socjalistycznym) republikanizmem proponowanym przez "Damiena" i innych. Znowu widać tak wiele z politycznego przekonania samego reżysera Kena Loacha, że nie podejmuje próby zrównoważenia czy wyjaśnienia stanowiska z przeciwnej strony, i po pewnym czasie stwierdziłem, że stał się trochę kaznodziejskim filmem, który dobrze ilustruje to wyrażenie o tym, że terrorysta jednego człowieka jest bojownikiem o wolność drugiego. Wtedy wszechmocny Kościół katolicki praktycznie nie odgrywa tu żadnej roli. Film jest pięknie sfilmowany i jest tu wiele solidnych i charakterystycznych ról drugoplanowych, ale nie - mógłby być lepszy, gdyby reżyser był bardziej zainteresowany oferowaniem nam bardziej obiektywnej historii niż swojej własnej wersji historii.