Kochanie, Zwiększyłem Dzieciaka Honey, I Blew Up the Kid

To w zasadzie tylko odwrócenie pierwszego filmu, ale 'Honey, I Blew Up the Kid' nadal zadowalająco bawi. Nie jest tak interesujący jak oryginał, ponieważ ten ma mnóstwo zabawnych anomalii, podczas gdy ten ma tylko pojedynczą różnicę - gigantyczne dziecko. Dlatego wydarzenia ciągną się ku końcowi. Niemniej jednak miło go oglądałem, chociaż na mniejszym poziomie. Są tam kilka zabawnych momentów, a tworzy interesujące sytuacje z dużym dzieckiem. Rick Moranis jest jedynym członkiem obsady, o którym warto wspomnieć, nie daje niesamowitego występu ani niczego podobnego, ale pozostaje - tak jak w filmie z 1989 roku - najlepszą częścią filmu. Spodziewałem się, że będzie okropny, ale w rzeczywistości jest w porządku - nie jest to film, który należy brać na poważnie, jest to czysto dziecinne. Jestem pewien, że młodsza widownia znajdzie w nim rozrywkę.

Ostatnim razem „Szalinskiemu” (Rick Moranis) udało się zmniejszyć swoje dzieci do wielkości mrówek, tym razem jego urządzenie potrafi zmniejszyć jabłko do wielkości Buicka! To udowadnia, gdy jest blisko osoby i ładunku elektrycznego - co nie jest dobrym pomysłem dla ich ciekawskiego niemowlaka „Adama” (Daniel Shalikar), który staje się 30 metrów wysoki, grasując ulicami z ogromnym pluszowym misiem, powodując chaos. Jak mogą go zmniejszyć z powrotem do normalnych rozmiarów, zanim światła Las Vegas go przyciągną i wywołają jeszcze większy chaos? Przypuszczam, że całkiem fajnie jest patrzeć na rzeczy oczami małego dziecka - wszystko jest jasne, kolorowe i intrygującą zabawką - ale wiele wykonania tego przypominało mi film Godzillę z lat 60. z naprawdę wymuszonym humorem wydobywającym się z niektórych krępujących wystąpień i poważnie zmanipulowanymi próbami zapobiegnięcia temu, aby nie zszedł do filmowej farsy. Moranis działał w porządku jako rodzinny maniak naukowy poprzednim razem, ale tutaj jest w jego próbach zrobienia wrażenie coś niemal desperackiego. Jego szefowie, jego rodzina, my... Myślę, że ten gatunek działa najlepiej, gdy jest w nim coś naturalnego, uśmiechamy się lub śmiejemy, bo chcemy, nie dlatego, że reżyser pozostawił dogodne momenty, w których ktoś poza kadrą trzymałby tablicę. Nie jestem pewien, czy to miało naprawdę jakąś wartość kontynuacji, ale obawiam się, że to słaby próba i proszę, trzymajmy „Waynea” z dala od kolejnych wynalazków.