W pokoju obok La habitación de al lado

Udany pisarz "Ingrid" (Julianne Moore) podpisuje kilka książek, gdy jedna z jej przyjaciół informuje ją, że stara przyjaciółka "Martha" (Tilda Swinton) cierpi na raka. Po odwiedzinach w szpitalu odkrywa, że sytuacja nie wygląda najlepiej i w ciągu następnych dni obie zaczynają się zbliżać, dzieląc się tajemnicami i stając się dość wzajemnie zależne. Gdy eksperymentalne leczenie zawodzi, była reporterka wojenna "Martha" przedstawia dość śmiały plan swojej przyjaciółce, który wymaga od nich odwrotu do cichej posiadłości w Woodstock, gdzie weźmie sprawy w swoje ręce. Początkowo dość nieufna wobec tego planu, "Ingrid" musi zdecydować, czy chce pomóc - z wszystkimi konsekwencjami moralnymi i prawnymi, i zwraca się do byłych chłopaków obu tych kobiet "Damiana" (John Turturro) o radę, gdy zmaga się ze swoim sumieniem. Koncept tutaj jest naprawdę wzruszający, zwłaszcza w kontekście ożywionych dyskusji tutaj w Wielkiej Brytanii na temat praw terminalnie chorych do podejmowania własnych decyzji bez obawy, że ci, których zostawią, będą prześladowani przez prawo lub fanatyków, ale nie mogę powiedzieć, że polubiłam prezentację czy styl. Zbyt wiele dialogów między dwiema kobietami wydaje się być bardziej skierowanych na wypełnienie publiczności niż na budowanie relacji między nimi. Rzeczy, o których jedna musiałaby wiedzieć o drugiej, są prezentowane w zbyt sterylny sposób, a czasami zastanawiałam się, czy nie ma tam także dość dubbingu. Cała sprawa naprawdę zajmuje się niektórymi poważnymi kwestiami emocjonalnymi w dość sterylnym stylu. Obie aktorki grają mocno, ale ich dynamika nie jest przekonująca - no, przynajmniej dla mnie nie była, a nadmiar słów trochę udusił emocjonalny wpływ, jaki film mógłby wywrzeć. Alex Høgh Andersen zdejmuje swoje wikingowskie skóry, aby na chwilę przypomnieć nam o okropnościach wojny w Wietnamie, ale w przeciwnym razie to głównie dwie postaci radzące sobie z sytuacją, której wszyscy się obawiamy, tylko niezbyt przekonująco.

Jak zawsze, hiszpański mistr Pedro Almodóvar elegancko porusza najbardziej delikatne tematy w swoim pierwszym anglojęzycznym filmie. I to film, który może zmienić twoje zdanie na temat eutanazji.

Decyzja, czy żyć czy umrzeć, to decyzja, której wielu z nas prawdopodobnie obawia się podjąć. Strach przed tym wielkim nieznanym jest wystarczająco silny, aby odstraszyć tę myśl. Co jednak, gdybyśmy znaleźli się w sytuacji z nieuleczalną chorobą z małą nadzieją na przyszłość? Czy bylibyśmy gotowi dzielnie stawić czoła, wiedząc, że nasze okoliczności tylko się pogorszą, czy wybralibyśmy przejście do tego, co dalej, we własnym tempie i zgodnie z własnymi warunkami? Taką właśnie sytuację mają do czynienia dwie stare przyjaciółki, Martha (Tilda Swinton), była korespondentka wojenna, która prowadziła bogate i pełne życie, ale teraz cierpi na nieuleczalnego raka, i Ingrid (Julianne Moore), sukcesyjna autorka, która niedawno napisała książkę opisującą swoje osobiste lęki przed śmiercią. Kiedy stan Marthy pogarsza się, a jej radość życia szybko znika, decyduje się odejść zanim jej stan znacząco się pogorszy. Dobrowolnie wybiera umrzeć z godnością w wygodnym i pięknym otoczeniu według własnego wyboru. Ale nie chce być sama, gdy nadejdzie czas: Chce być w obecności współczującej duszy w tych ostatnich chwilach, kogoś, kto nie będzie działał jako pośrednik, ale kto potrafi zapewnić towarzystwo, wygodę i wsparcie "w sąsiednim pokoju", gdy odchodzi. I tak jest naprawdę ironiczne, gdy Martha prosi Ingrid, aby była tą osobą. To propozycja, wobec której Ingrid ma poważne zastrzeżenia, ale jednocześnie zdaje sobie sprawę, że nie może z dobrym sumieniem odwrócić się plecami od przyjaciółki. Te okoliczności dają jej także okazję stawić czoła na własne oczy lękom, o których właśnie pisała. Ale jak potoczą się sprawy dla wszystkich zainteresowanych, gdy wydarzenia przestają być teoretyczne i stają się rzeczywistością? To jest to, co scenarzysta i reżyser Pedro Almodóvar bada w swoim najnowszym dziele, oferując widzom przemyślaną, głęboką a zarazem praktyczną i niezwykle poruszającą perspektywę na kontrowersyjny temat, który coraz częściej pojawia się w publicznej dyskusji niż kiedyś i który niesie ze sobą wiele etycznych, emocjonalnych i prawnych konsekwencji. Podczas gdy film czasami zboczy na dość niepowiązane narracyjne zboczki i czasami staje się trochę zbyt rozmowny dla własnego dobra (cechy, które często obecne są w pracach Almodóvara), jest to argumentowalnie jedno z najlepszych wysiłków reżysera zarówno pod względem wrażliwości wykorzystanej w traktowaniu swojej tematyki, jak i stawiania pytań o ważność i stosowność spraw dotyczących prawa do śmierci. Jest szczególnie godny uwagi za znakomite występy swoich dwóch głównych postaci, obie z nich prezentujące jedne z najlepszych prac w swoich karierach, co potwierdza nominacja Tildy Swinton do Złotego Globu za najlepszą aktorkę pierwszoplanową w dramacie. Od długiego czasu wierzyło się, że żaden z nas nie zna czasu, kiedy odejdziemy, że jest to coś pozostawione losowi. Ale czy musi tak być, zwłaszcza jeśli celowo zastanowimy się nad swoimi okolicznościami? „Pokój obok” daje nam wiele do przemyślenia w tym zakresie, pokazując nam, jak pozostawienie spraw przypadkowi ostatecznie może nie być najmądrzejszym ani najbardziej satysfakcjonującym kursowaniem, który powinniśmy wszyscy podążać.