Film jest histeryczny, naprawdę jest zabawnym filmem, który stara się stanąć w obronie praw homoseksualistów na przełomie lat 90., gdy Don't Ask Don't Tell było szczytem Gay Rights. Niestety ludzie…
Film jest histeryczny, naprawdę jest zabawnym filmem, który stara się stanąć w obronie praw homoseksualistów na przełomie lat 90., gdy Don't Ask Don't Tell było szczytem Gay Rights. Niestety ludzie oceniają go z uwzględnieniem obecnego czasu i twierdzą, że stereotypizuje homoseksualnych mężczyzn, i w pewnym stopniu to robi, ale wierzę, że wiele jednogwiazdkowych recenzji miałoby takie samo zastrzeżenie bez względu na to, co zrobiono z główną postacią. Faktem jest, że dla swojej epoki, dla swojej ery, był częścią fali filmów i programów telewizyjnych, które pomogły znormalizować homoseksualizm w Ameryce, a to właśnie normalizacja, bardziej niż jakakolwiek aktywizm, przyczyniła się do zwycięstw w dziedzinie praw obywatelskich, które obecnie obserwujemy. Odrzucenie go z powodów politycznych to dosłownie ugryźć rękę, która cię karmi, zwłaszcza że ma jasną wiadomość, że homofobia jest niewłaściwa i to właśnie filmy i programy telewizyjne takie jak ten pomogły zmienić nastawienie i poglądy na homoseksualizm, które dzisiaj popiera każdy. Ale szczerze mówiąc, nic z tego nie ma znaczenia. Ważna jest rozrywka, dlatego powstają filmy. Nawet filmy informacyjne muszą mieć na uwadze zabawienie widzów, jeśli chcą być naprawdę oglądane. I ten film jest zabawny. Ten film jest histeryczny, nawet jeśli taśmy maskujące były trochę przesadzone nawet jak na komedię, nadal była to przesada, która wywołała jedno lub dwa śmiechy od widzów. Ostatecznie jest to zabawny film, który rozbawi. Spróbuj więc zostawić swoje polityczne bagaże za drzwiami, a jeśli nie możesz, zdać sobie sprawę, że to właśnie filmy takie jak ten pomogły znormalizować poglądy, które amerykańska opinia publiczna ma na twoją agendę polityczną... i następnie usiądź i ciesz się zabawnym i podnoszącym na duchu filmem z mocnym morałem.